Jean d'Ormesson
Z Wikipedii
Jean d'Ormesson (pełne imię i nazwisko: Jean, Bruno, Wladimir, François-de-Paule Lefèvre d'Ormesson), (ur. 16 czerwca 1925 w Paryżu) pisarz, dziennikarz i członek Akademii Francuskiej.
Jean d'Ormesson jest synem André d'Ormessona, ambasadora Francji. Całą młodość spędził w Bawarii.
Absolwent École normale supérieure, z wykształcenia filozof, pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowej Rady Filozofii i Nauk Humanistycznych przy UNESCO i dyrektora dziennika Figaro.
[edytuj] Dzieła (w nawiasach data 1. wydania)
- l'Amour est un plaisir (1956)
- Du côté de chez Jean (1959)
- Un amour pour rien (1960)
- Au revoir et merci (1966)
- les Illusions de la mer (1968)
- la Gloire de l'Empire (1971, nagroda Académie française za powieść 1971); Chwała Cesarstwa (1975)
- Au plaisir de Dieu (1974), My, z łaski Boga (1995)
- le Vagabond qui passe sous une ombrelle trouée (1978)
- Dieu, sa vie, son œuvre (1981)
- Mon dernier rêve sera pour vous (1982)
- Jean qui grogne et Jean qui rit (1984)
- le Vent du soir (1985), Wieczorny wiatr (1999)
- Tous les hommes en sont fous (1985), Mężczyźni za nią szaleją (2000)
- le Bonheur à San Miniato (1987), Szczęście w San Miniato (2000)
- Album Chateaubriand (1988)
- Garçon de quoi écrire (wspólnie z François Sudreau, 1989)
- Histoire du juif errant (1991), Historia Żyda Wiecznego Tułacza (1994)
- Tant que vous penserez à moi (rozmowa z Emmanuelem Berlem, 1992)
- la Douane de mer (1994) Dogana di mare (1998)
- Presque rien sur presque tout (1995)
- Casimir mène la grande vie (1997). Pyszne życie Kazimierza (2000)
- Une autre histoire de la littérature française (tom I - 1997 i tom II - 1998)
- le Rapport Gabriel (1999), Raport Gabierla (2000)
- Voyez comme on danse (2001)
- C'était bien (2003)
- Et toi, mon cœur, pourquoi bats-tu ? (2003)
- Une fête en larmes (2005)
[edytuj] Académie française
Jean d'Ormesson został wybrany do Académie française w dniu 18 października 1973, na fotel nr 12 opróżniony po śmierci Jules'a Romains, zmarłego 14 sierpnia 1972.
