Jerzy Aleksander Lubomirski

Z Wikipedii

Jerzy Aleksander Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ok. 1669- 14 października 1735 w Warszawie), wojewoda sandomierski.

Był najstarszym synem starosty sądeckiego i perejasławskiego Aleksandra i Katarzyny Anny z Sapiehów. Jego ojciec zmarł młodo w 1675. Duży wpływ na bratanka miał stryj Hieronim Augustyn. W 1694 zaprezentował się na dworze królewskim, jż jako starosta sądecki. Na elekcji w 1697 opowiedział się za księciem Conti Franciszkiem Ludwikiem, ale potem pogodził się z Augustem II.

W 1704 starał się powstrzymać elekcję Stanisława Leszczyńskiego, ale spóźnił się ze swoimi wojskami na pole elekcyjne. Po śmierci stryja, w 1706 przeszedł na stronę przeciwną. Pozostał przeciwnikiem Augusta II także po jego restauracji. Wielokrotnie posłował na Sejmy z województwa sandomierskiego. 9 maja 1729 został wojewodą sandomierskim pozostając w opozycji do króla.

Był dwukrotnie żonaty z Joanną Startzhausenówną i Teresą Anielą z Michowskich. Z pierwszego małżeństwa miał córkę Annę Karolinę oraz synów Stanisława i Józefa.

[edytuj] Wywód przodków:

4. Jerzy Sebastian Lubomirski
			2. Aleksander Lubomirski
5. Konstancja Ligęzianka
						1. Jerzy Aleksander Lubomirski
6. Paweł Jan Sapieha
			3. Katarzyna Anna z Sapiehów
7. Anna Barbara Kopeć