Jerzy Waldorff

Z Wikipedii

Jerzy Waldorff-Preyss (ur. 4 maja 1910 w Warszawie, zm. 29 grudnia 1999 w Warszawie) – polski pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i działacz społeczny, w 20-leciu międzywojennym luźno związany z obozem "młodokonserwatystów".

Po zdaniu matury w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (wcześniej uczył się także w Gimnazjum w Trzemesznie i Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu) studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego i w Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu.

W latach 1936–1939 był recenzentem muzycznym "Kuriera Porannego". W owym czasie był działaczem ruchu Narodowo-Demokratycznego. W 1938 roku opublikował książkę zatytułowaną "Sztuka pod dyktaturą", opisającą zasługi Mussoliniego dla rozwoju Włoch. Po roku 1945 związany z tygodnikiem "Przekrój". Komentator muzyczny Polskiego Radia i felietonista tygodników "Świat" i "Polityka". Autor 20 książek, głównie poświęconych muzyce poważnej. Inicjator powstania Muzeum Karola Szymanowskiego w Zakopanem i Muzeum Teatralnego w Warszawie. Jego staraniem odrestaurowano pałac książąt Radziwiłłów w Antoninie k. Ostrowa Wielkopolskiego. Współorganizował też odbywający się w Antoninie i Ostrowie Międzynarodowy Festiwal "Chopin w barwach jesieni".

W roku 1974 Waldorff założył Społeczny Komitet Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. Z jego inicjatywy corocznie odbywa się tam 1 listopada kwesta na ten cel prowadzona przez znane osobistości kultury i mediów. Honorowy obywatel Słupska od 1986 i Warszawy od 1992 r. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Niestrudzony popularyzator kultury muzycznej na łamach prasy, w radiu i telewizji. Barwna postać PRL-u, wybijająca się nietuzinkowym zachowaniem, polotem i językiem. Przyjaciel Stefana Kisielewskiego, po śmierci którego napisał książkę "Słowo o Kisielu", Laureat nagrody jego imienia w roku 1990.

Jerzy Waldorff był orientacji homoseksualnej. W swojej autobiograficznej książce pt. Taniec życia ze śmiercią wspominał, iż było to powodem jego wydziedziczenia przez ojca. Jego partnerem życiowym był Mieczysław Jankowski, z którym spędził ostatnie 60 lat życia. Jak wspomina Tomasz Raczek, para starała się ukrywać swój związek unikając publicznego pokazywania się razem^{[1] [2]}.

Przypisy

[edytuj] Literatura

• J. Waldorff, "Sekrety Polihymnii", Warszawa, wiele wydań
• J. Waldorff, H. Szwankowska, D. Jendryczko, B. Olszewska, Z. Czyńska, Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Warszawa 1984
• J. Waldorff, "Wielka gra. Rzecz o Konkursach Chopinowskich" Warszawa 1980
• J. Waldorff, "Taniec życia ze śmiercią" Warszawa 1993