Joe Calzaghe
Z Wikipedii
| Joe Calzaghe | |
| Pseudonim | Pride of Wales Italian Dragon |
| Data i miejsce urodzenia | 23 marca 1972 Londyn |
| Narodowość |  Walia |
| Styl | leworęczny |
| Kategoria wagowa | super średnia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 44 |
| Zwycięstwa | 44 |
| Nokauty | 32 |
| Porażki | 0 |
| Remisy | 0 |
| No contests | 0 |
Joe Calzaghe, właśc. Joseph Calzaghe (ur. 23 marca 1972 w Londynie) - walijski bokser, aktualny zawodowy mistrz świata organizacji WBC, WBA i WBO w kategorii super średniej (do 168 funtów), były mistrz świata organizacji IBF w tej samej kategorii wagowej. Jest obecnie najdłużej panującym mistrzem świata w boksie zawodowym - od 11 października 1997. w tym czasie dwadzieścia razy bronił tytuł mistrza WBO.
Spis treści |
[edytuj] Kariera amatorska
Calzaghe stoczył około 120 walk amatorskich. W latach 1991-1993 rzy razy zdobywał tytuł amatorskiego mistrza Wielkiej Brytanii - za każdym razem w innej kategorii wagowej.
[edytuj] Kariera zawodowa
Zawodową karierę rozpoczął w październiku 1993. Do połowy 1997 stoczył 22 zwycięskie walki, 21 z nich kończąc przed czasem. 11 października 1997 zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO, pokonując na punkty byłego mistrza WBO w kategoriach średniej i super średniej, Chrisa Eubanka (Eubank już w pierwszej rundzie leżał na deskach)[1].
W 1998 dwukrotnie obronił swój pas mistrzowski - w walkach z Branko Sobotem (TKO w 3 rundzie)[2] i Juanem Carlosem Gimenezem Ferreyrą (TKO w 10 rundzie)[3]. W następnym roku zaliczył kolejne dwa udane pojedynki mistrzowskie, wygrywając, po niejednogłośnej decyzji na punkty, z byłym mistrzem świata WBC i brązowym medalistą z Barcelony, Robinem Reidem[4] oraz z Rickiem Thornberry[5].
W 2000 walczył trzykrotnie - wygrał na punkty z Davidem Starie[6], Omarem Sheika (TKO w 5 rundzie)[7] oraz z byłym mistrzem WBC i brązowym medalistą z Seulu, Richie Woodhallem (TKO w 10 rundzie)[8]. W kwietniu następnego roku pokonał już w pierwszej rundzie przez techniczny nokaut Niemca Mario Veita[9]. Niecałe sześć miesięcy później pokonał, również przez techniczny nokaut (w czwartej rundzie), Willa McIntyre[10].
Rok 2002 zaczął od zwycięstwa na punkty z byłym mistrzem świata IBF, Charlesem Brewerem[11]. W sierpniu takim samym rezultatem zakończył pojedynek z Miguelem Angelem Jimenezem[12]. Pod koniec roku, 14 grudnia, już w drugiej rundzie przez techniczny nokaut pokonał Tockera Pudwilla[13]. W 2003 walczył tylko raz - 28 czerwca pokonał, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, byłego dwukrotnego mistrza świata organizacji WBA, Byrona Mitchella. W pojedynku tym Calzaghe po raz pierwszy w karierze leżał na deskach[14].
W 2004 Calzaghe zaliczył kolejne dwa zwycięskie pojedynki - z bokserem z Armenii, Mgerem Mkrtchianem (TKO w 7 rundzie)[15] oraz na punkty z Egipcjaninem Kabary Salemem. Walijczyk był liczony w czwartej rundzie, Salem leżał na deskach w rundzie 12. Obaj pięściarze zostali ukarani odjęciem punktu za umyślne uderzenia głową[16]. W maju następnego roku po raz drugi zwyciężył z Mario Veitem (TKO w 6 rundzie)[17], a 9 września wygrał na punkty z Kenijczykiem Evansem Ashirą. Calzaghe w trzeciej rundzie doznał kontuzji lewej ręki i do końca pojedynku używał tylko prawej[18].
4 marca 2006 zmierzył się w walce unifikacyjnej z mistrzem świata IBF, Jeffem Lacy. Walijczyk wygrał ten pojedynek na punkty[19]. Siedem miesięcy później pokonał, także na punkty, Sakio Bikę[20]. W listopadzie 2006 stracił pas mistrzowski IBF, ponieważ odmówił walki z oficjalnym pretendentem do tytułu, Robertem Stieglitzem. 7 kwietnia 2007 wygrał przez techniczny nokaut w 3 rundzie z Peterem Manfredo Jr.[21]
3 listopada 2007 doszło do walki unifikacyjnej organizacji WBC, WBA i WBO między Calzaghe i Mikkelem Kesslerem. Walijczyk wygrał zdecydowanie na punkty[22].
Przypisy
- ↑ Chris Eubank v Joe Calzaghe (en). BBCSport.
- ↑ Calzaghe cruises to WBO defence (en). BBCSport.
- ↑ Boxing Encyclopedia (en).
- ↑ Calzaghe's hand 'not broken' (en). BBCSport.
- ↑ Calzaghe lacklustre in victory (en). BBCSport.
- ↑ Calzaghe disappoints in victory (en). BBCSport.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: Calzaghe Halts Bloody Sheika In Five (en). The Boxing Times.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: Calzaghe TKO's Woodhall in Ten (en). The Boxing Times.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: WBO King Calzaghe Blasts Out Veit in One (en). The Boxing Times.
- ↑ Curry, Chris: Joe Calzaghe vs Will McIntyre: "Smokin Joe Lights Kid Fire" (en). Eastsideboxing.com.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: Calzaghe Manhandles Brewer Over the Distance (en). The Boxing Times.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: Calzaghe Coasts To Win Over Jimenez (en). The Boxing Times.
- ↑ Calzaghe destroys Pudwill (en). BBCSport.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: Calzaghe Rallies To Score 2nd Round TKO Over Mitchell (en). The Boxing Times.
- ↑ Round-by-round: Calzaghe v Mkrtchian. BBCSport.
- ↑ Boxing Encyclopedia (en).
- ↑ Ferrarini, Alessandro: Calzaghe stops Veit in six! (en). Fightnews.com.
- ↑ Brave Calzaghe overcomes Ashira (en). BBCSport.
- ↑ Gregg, John: Calzaghe Dominates Lacy Unifies Titles (en). The Boxing Times.
- ↑ Houston, Graham: Joe Calzaghe W12 Sakio Bika (en). Fightwriter.com.
- ↑ Houston, Graham: Joe Calzaghe TKO3 Peter Manfredo Jr. (en). Fightwriter.com.
- ↑ Adams, Spencer Cobb: Calzaghe Dominates The Dane (en). The Boxing Times.
