Joe Sakic

Z Wikipedii

Joe Sakic
Pozycja	środkowy
Uchwyt kija	lewy
Przydomek	Burnaby Joe, Super Joe, Mr. Clutch
Wzrost	180 cm
Waga	89 kg
Klub	Colorado Avalanche
Narodowość	Kanada
Urodzony	7 czerwca 1969 w Burnaby
Draft NHL	1 runda, 15 numer, 1987 Quebec Nordiques

Joseph Steve Sakic (ur. 7 czerwca 1969 w Burnaby, Kolumbia Brytyjska) – kanadyjski hokeista grający na pozycji środkowego. Całą swoją dotychczasową karierę w NHL spędził w klubie Quebec Nordiques / Colorado Avalanche. W swojej dotychczasowej przygodzie z hokejem Sakic dwukrotnie sięgnął po Puchar Stanleya , 13 raz zagrał w Meczu Gwiazd NHL.

Spis treści 1 Kluby 2 Młodość 3 Kariera zawodowa 3.1 Quebec Nordiques 3.2 Colorado Avalanche 4 Przypisy 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kluby

• Lethbridge Broncos (1985-1986)
• Swift Current Broncos (1986-1988)
• Quebec Nordiques (1988-1995)
• Colorado Avalanche (1995-?)

[edytuj] Młodość

Sakic urodził się w Burnaby, jest synem Marjana i Slavicy Sakic, imigrantów z Chorwacji. Nie potrafił posługiwać się językiem angielskim do czasu, gdy poszedł do przedszkola. Młody Sakic starał się być jak swój idol, Wayne Gretzky zarówno na lodzie jak i poza nim. Po znakomitym sezonie rozegranym w Burnaby (87G + 73A) uzyskał ten wynik w zaledwie w 80 spotkaniach, został włączony do składu drużyny Lethbridge Broncos grającej w lidze WHL .

Począwszy od sezonu 1986–87 Broncos przenieśli się do Swift Current, Saskatchewan i zmienili nazwę na Swift Current Broncos. Joe rozegrał swój pierwszy pełen sezon, w którym zanotował 133 pkt. (60G + 73A). Kiedy Sakic znajdował sie w doskonałej formie miało miejsce tragiczne wydarzenie, które zmieniło życie młodego hokeisty. W dniu 30 grudnia 1986 r. kiedy Broncos jechali na mecz przeciwko Regina Pats miały miejsce fatalne warunki atmosferyczne. Kierowca stracił panowanie nad autobusem i wypadł z trasy. Sakic nie doznał żadnych obrażeń, lecz czterech kolegów z drużyny (Trent Kresse, Scott Kruger, Chris Mantyka oraz Brent Ruff) poniosło śmierć. Rok później Sakic zdobył nagrodę Most Valuable Player ligi WHL oraz tytuł "Najlepszego kanadyjskiego hokeisty młodego pokolenia" zdobywając w sezonie 160 pkt. (78G + 82A) i dzieląc ten tytuł z Theorenem Fleury.

[edytuj] Kariera zawodowa

[edytuj] Quebec Nordiques

Sakic został wybrany z 15 nr w pierwszej rundzie National Hockey League Entry Draft przez zespół Quebec Nordiques lecz pierwszy sezon spędził w zespole Broncos. Zadebiutował w NHL w 6 pażdziernika, 1988 r. w meczu przeciwko Hartford Whalers odnotowując w nim punkt za asystę. Natomiast pierwszą bramkę zdobył dwa dni później pokonując ówczesnego bramkarza bramkarza New Jersey Devils, Sean Burke. Podczas tego sezonu Sakic nosił koszulkę z numerem 88, ponieważ numer 19 był już zajęty przez Alaina Côté. Swój debiutancki sezon zakończył z dorobkiem 62 punktów (23G + 39A) w 70 meczach.

W sezonie (1989-1990) Sakic mógł nosić koszulkę ze swoim ulubionym numerem, ponieważ Alain Côté przeszedł na sportową emeryturę. Joe w swoim drugim sezonie zdobył 102 pkt. wynik ten dał mu 9 miejsce pośród wszystkich graczy ligi NHL. Rok później, w sezonie 1990-1991 został mianowany współkapitanem drużyny. Pełnił tę funkcję na zmianę z Stevenem Finnem (Sakic był kapitanem podczas gdy drużyna grała u siebie, natomiast Finn kierował zespołem, gdy ten grał na wyjeździe)po raz kolejny łamiąc barierę 100 punktów, zdobywając ich 109 i zajmując na koniec sezonu w ogólnej klasyfikacji 6 miejsce. Sezon 1991-1992 nie był taki wspaniały, zdobył w nim tylko 94 punkty, opuszczając 11 meczów z powodu kontuzji. Podczas pierwszych pięciu lat gry Sakica w Nordiques zespół ten plasował się na ostatnim miejscu w swojej dywizji, oraz przez pierwsze trzy lata jego gry w zespole, klub zajmował ostatnie miejsce w całej lidze.

Począwszy od sezonu 1992-1993 Sakic sam pełnił funkcje kapitana i poprowadził drużynę do pierwszego od sześciu lat występu w Play off . Po raz kolejny w swojej karierze przełamał barierę 100 pkt. zdobywając ich 105 w zasadniczym sezonie oraz notując 6 oczek w fazie playoff. Jego zdobycz punktowa zmalała nieznacznie w sezonie 1993-1994. Odnotował ich 94, zespół Nordiques nie awansował też do playoff.

Po opuszczeniu pierwszej części sezonu 1994-1995 (Lokaut w NHL) Sakic był 8 punków za Jaromirem Jagrem w klasyfikacji najskuteczniejszych i pomógł drużynie zdobyć po raz pierwszy od sześciu lat tytuł "Mistrza Dywizji".

[edytuj] Colorado Avalanche

W czerwcu 1995 włodarze Quebec Nirdiques ogłosili,iż klub został sprzedany i opuszczają Quebec. Na starcie sezonu 1995-1996 zespół przeniósł się do Denver, Kolorado i został przemianowany na Colorado Avalanche. Sakic poprowadził zespół po swój pierwszy Puchar Stanleya zdobywając w sezonie 120 punktów w 82 meczach rundy zasadniczej oraz 34 punkty w 22 meczach fazy playoff. Zdobył nagrodę Conn Smythe Trophy dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy playoff. Pozbawiony większego doświadczenia z gry w fazie playoff, Sakic zdobył 18 bramek (w tym 6 zwycięskich) był o jedną bramkę mniej od ustanowienia rekordu playoff, liczba jego bramek dających drużynie zwycięstwa do dziś stanowi rekord.

W sezonie 1995-1996 Sakic rozegrał tylko 65 meczów z powodu kontuzji łydki. Zdobywając w nich 74 punkty poprowadził drużynę do swego pierwszego President's Trophy oraz zdobywając trzeci z rzędu tytuł mistrza dywizji. W playoff ponownie spisywał się doskonale zdobywając 8 bramek oraz 17 asyst prowadząc drużynę do finału konferencji gdzie ostatecznie Colorado przegrało z Detroit Red Wings. Jako wolny agent w lecie 1997 Sakic podpisał trzy lenią umowę z New York Rangers opiewającą na kwotę 21 mln dolarów[1] jednak na tydzień przed spotkaniem drużyn z Denver i Nowego Jorku, Colorado pozyskało Sakica. Kontrakt Joe sprawił, że znacznie wzrosła płaca hokeistów grających w NHL^[1].

Kontuzje dały o sobie znać w sezonie 1997-1998. Podczas swojej pierwszej Olimpiady w barwach Kanady doznał urazu kolana, który uniemożliwił mu występ w 18. meczach drużyny z Denver. W pozostałych 64 spotkaniach zdobył 63. punkty, wystarczająco dużo, by zagrać po raz 7. w karierze w Meczu Gwiazd NHL. W sezonie 1998-99 Sakic zdobył 96 punktów w 73 meczach i ostatecznie zakończył sezon na 5. pozycji pośród wszystkich graczy z najwyższym dorobkiem punktowym. W tym sezonie Colorado Avalanche awansowali do finału rozgrywek Konferencji Zachodniej o Puchar Stanleya. Po zakonczeniu sezonu, Sakic został sklasyfikowany przez The Hockey News na 94 pozycji pośród 100. najlepszych hokeistów.

Sezon 1999-00 znów był dla Sakica udany, wprawdzie kontuzje go nie ominęły, lecz i tak zdołał uzyskać 81. punktów. dnia 27 grudnia 1999 roku w meczu przeciwko St. Louis Blues Sakic stał się 56. graczem ligi, który zdobył 1000 pkt. w karierze. Nieco później, tj. 23 marca 2000 r. zdobył hat-tricka w meczu przeciwko Phoenix Coyotes i stał się 59 grczam ligi, który w karierze ustrzelił co najmniej 400 bramek. Sakic ponownie przełamał liczbe 100 punktów w sezonie 2000-01 zdobywając ich 118. Poprowadził Avs po swój drugi triumf w walce o Puchar Stanleya oraz zwyciężył Hart Memorial Trophy , Lady Byng Memorial Trophy oraz Lester B. Pearson Award. Był to pierwszy triumf Avs, kiedy kapitanem został Sakic. Ten jednak wstrzymał się od uniesienia pucharu ponad głowę i od razu przekazał go do Raya Bourque, zawodnika, który czekał na ten moment aż 22 lata.[2] 9 marca 2002 roku Sakic rozegrał swój 1000. mecz w karierze. Avs po raz kolejny dotarli do finału Konferencji Zachodniej, lecz nie sprostali tam drużynie Detroit Red Wings.

W sezonie 2004-2005 nawet po stracie swoich kluczowych partnerów z lodu (Peter Forsberg i Adam Foote)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Statystyki zawodnika