Johannes Heesters
Z Wikipedii
Johannes Heesters, właśc. Johan Marius Nicolaas Heesters (ur. 5 grudnia 1903 w Amersfoort), holenderski aktor, piosenkarz, artysta operetki, działający głównie w Niemczech. W wieku ponad 100 lat cieszy się sławą najstarszego aktywnego aktora na świecie, obecnego na scenie i w produkcjach telewizyjnych.
Pochodzi z rodziny kupieckiej, jest najmłodszym z czterech synów Jacobusa i Gertruidy z domu van der Hoevel. Kształcił się również w zawodzie kupca, ale w dniu swoich 16. urodzin, pod wpływem wizyty w teatrze razem z ojcem, powziął postanowienie zostania aktorem. Rok później, uzyskawszy podstawowe wykształcenie aktorskie i wokalne, debiutował na scenie w Amsterdamie. Występował również w Hadze, Brukseli, Rotterdamie. W 1924 zanotował debiut filmowy (w niemej holenderskiej produkcji Cirque Hollandais), a w 1932 po raz pierwszy wystąpił jako śpiewak (A Dream Play Augusta Strindberga). W kolejnych latach występował w licznych operetkach (Waltzertraum, Dreimäderlhaus, König der Vagabunden), co przyniosło mu sławę i zaowocowało zaproszeniem do jednej z operetkowych stolic świata - Wiednia. Tam w 1934 debiutował w Volksoper w przedstawieniu Der Bettelstudent Karla Millöckera. Popularny w Wiedniu Heesters występował również gościnnie w innych austriackich miastach - Salzburgu, Innsbrucku, Grazu.
W 1936 przeniósł się do Berlina, gdzie nawiązał współpracę z wytwórnią filmową UFA. Występował w filmach muzycznych i adaptacjach operetek, m.in. w Der Bettelstudent, Gasparone, Nanon, Hallo Janine, Rosen in Tirol, Immer nur Du, Der Fledermaus, Illusion, partnerując takim aktorkom, jak Carola Höhn, Marika Rökk czy Brigitte Horney. Kontynuował także występy sceniczne. Berlińska publiczność nadała mu przydomek "Jopie", a jego najsłynniejszą rolą stała się postać hrabiego Daniło Daniłowicza w Wesołej wdówce Lehara. Heesters odgrywał ją od 1938 przeszło 1600 razy, czyniąc z partii Heut geh' ich ins Maxim swoją artystyczną wizytówkę. W 1942 po raz pierwszy zaprezentował się w telewizji. Nie angażował się w życie polityczne, jednak działalność artystyczna w okresie rządów nazistowskich (uczestniczył m.in. w występie dla strażników obozowych w Dachau w 1941) sprawiła, że w Holandii uważano go za kolaboranta. Na przedstawieniach z jego udziałem bywał Adolf Hitler.
Koniec wojny nie wpłynął negatywnie na karierę Heestersa, który w nowych warunkach politycznych nadal występował, zarówno jako artysta operetki, jak i aktor filmowy. Obok Wesołej wdówki grywał m.in. w innych operetkach Lehara Książę Luksemburg i Carewicz - w Wiedniu, Monachium, Berlinie. W 1953 na zaproszenie Otto Premingera wystąpił w hollywoodzkiej produkcji Die Jungfrau auf dem Dach. Film ten wyprodukowano jednocześnie w wersji anglojęzycznej i niemieckojęzycznej, wersja angielska The Moon Is Blue zdobyła kilka nominacji do Oscara, a postać, którą odtwarzał w wersji niemieckiej Heesters, w The Moon Is Blue zagrał David Niven.
W latach 60. Heesters ograniczył występy filmowe, koncentrując się na pracy scenicznej i telewizyjnej. Nagrywał również płyty. W 1978 wystąpił w Monachium w musicalu Gigi, zyskując pochlebne recenzje. W 1982 u boku Carla-Heinza Schrotha zagrał w filmie telewizyjnym Sonny Boys na motywach sztuki Neila Simona. W 1986 odbył tournée po krajach niemieckojęzycznych z przedstawieniem Casanova auf Schloß Dux, w którym zagrał rolę starzejącego się uwodziciela Casanovy. W latach 1996-2001 dał serię przedstawień Ein gesegnete Alter Curtha Flatowa, występując m.in. w Hamburgu, Berlinie, Monachium i Wiedniu u boku drugiej żony. Występy te, po ukończeniu 90. roku życia, dały mu miejsce w Księdze rekordów Guinnessa w rubryce "najstarszy aktywny aktor świata".
Heesters pozostaje jednak aktywny nie tylko po ukończeniu 90. roku życia, ale i w wieku 100 lat. Setne urodziny obchodził w 2003, występując w przedstawieniu, którego był zarazem bohaterem - Heesters - eine musikalische Hommage. Mimo stopniowej utraty wzroku nadal jest aktywny jako aktor, 103. urodziny w grudniu 2006 obchodził w Konzerthaus w Wiedniu.
Pierwszą żoną Heestersa była belgijska aktorka Louise H. Ghijs, którą poślubił w 1930. Z małżeństwa tego urodziły się dwie córki - Wiesje (ur. 1931), pianistka i Nicole (ur. 1937), aktorka. Po śmierci pierwszej żony (1985) Heesters poślubił w 1992 młodszą od prawie pół wieku niemiecką aktorkę Simone Rethel, którą poznał w czasie przygotowań do przedstawienia Casanova auf Schloß Dux.
Johannes Heesters otrzymał wiele nagród i wyróżnień. Jest m.in. pięciokrotnym laureatem nagrody mediów niemieckich Bambi (1967, 1987, 1990, 1997, 2003). Nestora aktorów uczcili w swoisty sposób niemieccy pokerzyści, z okazji jego 99. urodzin żartobliwie określając parę dziewiątek dowolnego koloru "Johannes Heesters".
