John McLaughlin (muzyk)
Z Wikipedii
| John McLaughlin | |
 John McLaughlin, Crossroads Guitar Festival 2007 |
|
| Pseudonim | Mahavishnu |
| Data i miejsce urodzenia | 4 stycznia 1942 Wielka Brytania,Doncaster |
| Instrument | gitara |
| Gatunek | jazz, fusion, world music |
| Aktywność | 1963 – nadal |
| Powiązania | Blue Flames Graham Bond Organisation Brian Auger Group Night Timers Georgie Fame Band Gordon Beck Quartet John McLaughlin Quartet Miles Davis Tony Williams Lifetime The Mahavishnu Orchestra Shakti Paco de Lucia Al Di Meola |
| Strona internetowa | |
John McLaughlin (ur. 4 stycznia 1942, w Doncaster w hrabstwie Yorkshire, Anglia) – jeden z najwybitniejszych współczesnych gitarzystów jazzowych.
Po etapie grywania w Anglii z różnymi muzykami bluesowymi, rockowymi i jazzowymi (płyta Extrapolation nagrana z Johnem Surmanem), w 1969 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie dołączył do grupy Lifetime Tony'ego Williamsa.
Następnie grał z Milesem Davisem na jego przełomowych dla historii współczesnego jazzu płytach: In a Silent Way, Bitches Brew, Big Fun i A Tribute to Jack Johnson.
W 1971 r. stworzył grupę The Mahavishnu Orchestra, obejmującą m.in. skrzypka Jerry'ego Goodmana, klawiszowca Jana Hammera, basistę Ricka Lairda i perkusistę Billy'ego Cobhama. Grupa zasłynęła przede wszystkim z wirtuozerii i monumentalnych form, takich jak utwór Meeting of the Spirits czy nagrane z udziałem orkiestry symfonicznej 'Birds of Fire. Jego znakiem rozpoznawczym stała się dwugryfowa gitara oraz charakterystyczny, nerwowy sposób gry na gitarze.
Po nagraniu 2 studyjnych płyt (w 1999 r. została odnaleziona i wydana również trzecia) oraz zagraniu setek koncertów, z których jeden został oficjalnie wydany (reszta do dziś istnieje w fanowskim obiegu jako bootlegi), McLaughlin w '73 rozwiązuje zespół i skupia się na czymś innym.
Jako buddysta (stąd pochodzi jego drugie imię - Mahavishnu) znajdującym się pod wpływem guru Sri Chinmoya, zostaje zapoznany z jego innym uczniem - Devadip Carlosem Santaną. Już w '72 wspólnie nagrywają płytą będącej z jednej strony hołdem w stronę wielkiego saksofonisty - Johna Coltrane'a i jego mistycznej płyty A Love Supreme, a z drugiej wielkim pokazem wirtuozerii obu muzyków. W kolejnym roku McLaughlin współpracuje z Santaną przy jego płycie Welcome, w drugiej połowie tego roku wyruszają na wspólną trasę koncertową, z której bootlegowe nagrania przeszły do historii.
Po tej krótkiej przerwie od prowadzenia własnego zespołu McLaughlin formuje ponownie Mahavishnu Orchestrę. W jej składzie znaleźli się skrzypek Jean-Luc Ponty (już wcześniej uznany w środowisku jazzowej i rockowej awangardy za solowe płyty oraz współpracę z Frankiem Zappą i Georgem Duke'iem), młody perkusista Narada Micheal Walden, operowa śpiewaczka i pianistka Gayle Moran i basista Ralphe Armstrong. Wspólnie nagrywają 2 kolejne płyty studyjne i McLaughlin ponownie zmienia skład. W 1975 już bez skrzypiec pojawia się ostatnia płyta MO ze Stu Goldbergiem na klawiszach. Po tym niezwykle intensywnym okresie elektrycznym McLaughlin zmienia trochę koncepcję muzyki.
W 1975 r. zawiązuje razem z kilkoma hinduskimi muzykami akustyczną grupę Shakti, do której poprosił o skonstruowanie specjalnej gitary (specjalne wyżłobienia nadawały jej bardziej hinduskie brzmienie, a przymocowane na pudle dodatkowe 7 strun - szersze tło brzmieniowe). W składzie znaleźli się przede wszystkim skrzypek L. Shankar i tablista [[Zakir Hussain]. Wspólnie grali przez 3 lata. Potem McLaughlin ponownie wraca do muzyki elektrycznej choć już w znacznie innej formie niż przedtem i z wyraźnym wpływem muzyki hinduskiej.
Po krótkim okresie elektrycznym, wraz z zespołem One Truth Band ponownie wraca ca szczyty kariery dzięki akustycznemu triu gitarowemu. Guitar Trio zostało sformowane z wirtuozem flamenco Paco De Lucią oraz jazzrockowym gitarzystą Larrym Coryellem. Nie zdążyli jednak nagrać płyty (wydane zostało tylko DVD z '79 z koncertu w Anglii zatytułowane Meeting of the Spirits) ze względu na problemy z narkotykami Larry'ego. Chętna do wydania płyty z koncertu wytwórnia poleciła poszukać kogoś mniej kontrowersyjnego i wybór padł na innego jazzrockowego gitarzystę Ala Di Meolę (uznanym za współpracę z legendarnym Return to Forever i wielokrotnie nagradzanym za autorskie albumy). Wspólnie udają się na światowe tournee i wydają płytę Friday Night In San Francisco w 1981 r. Rok później pojawił się również album studyjny Passion, Grace & Fire. Formacja koncertuje do 1983 r.
W międzyczasie McLaughlin przywołuje do życia czwarty już skład Mahavishnu Orchestra z Billem Evansem na saksofonie, Jonasem Hellborgiem na basie, Mitchellem Formanem na klawiszach i ponownie Billym Cobhamie na perkusji.
W późniejszym czasie McLaughlin podejmuje się współpracy z wieloma innymi muzykami, nieraz tymi z którymi grał w przeszłości. Do ważniejszych wydarzeń należy reunion Guitar Trio w 1996 r., powtórzenie hinduskich klimatów wraz z Remember Shakti od 1997 do 2004 r. czy współuczestniczenie w gigantycznym koncercie Santany Hymns for Peace.
Ostatnio wdanymi płytami są utrzymane w klimatach współczesnego jazzrocka z elementami muzyki etnicznej płyty Industrial Zen i Floating Point.
[edytuj] Wybrana dyskografia
- 1969 - Extrapolation
- 1970 - My Goals Beyond
- 1970 - Devotion
- 1978 - Electric Guitarist
- 1978 - Electric Dreams
- 1982 - Belo Horizonte
- 1982 - Music Spoken Here
- 1988 - Mediterranean Concerto
- 1990 - Live At The Royal Festival Hall
- 1991 - Que Alegria
- 1993 - Time Remembered J.M. Plays Bill Evans
- 1994 - After The Rain
- 1995 - The Promise
- 1997 - Heart Of Things
- 2003 - Thieves And Poets
- 2006 - Industrial Zen
- 2008 - Floating Point
