Julian Ejsmond
Z Wikipedii
Julian Ejsmond (26 lutego 1892 w Warszawie - 29 czerwca 1930 w Zakopanem), poeta i bajkopisarz.
Studiował filologię polską na UJ w Krakowie i UW.
Był zagorzałym myśliwym - nie tylko polował, ale również redagował pisma łowieckie, wydawał kalendarze myśliwskie. W 1929 został wiceprezesem LOP.
Pracował jako urzędnik, równolegle rozwijając swą twórczość literacką i edytorską. Pierwsze wiersze zaczął publikować w 1907. Pierwszy tomik poezji wydał w 1909.
Tematykę miał różnorodną: wiersze miłosne, ballady, romanse, liryki, felietony, satyry, bajki, opowiadania.
Zasłużył się także jako tłumacz pisanych w łacinie utworów Kochanowskiego, Sarbiewskiego, Owidiusza, Petroniusza. Tłumaczył także teksty dla czasopisma "Skamander" (należał do grupy luźno związanych pisarzy z tym czasopismem). Napisał tekst "Inwentarz kultury narodowej" wydrukowany w 36 zeszycie w roku 1925.
Od jego nazwiska pochodzi nazwa Zakręt Ejsmonda (1359 m n.p.m.) na drodze z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka w Tatrach gdzie poeta odniósł śmiertelne obrażenia w wypadku samochodowym w 1930 r. (przyp. Józef Nyka "Tatry Polskie" wyd. Trawers 2004)
[edytuj] Twórczość
- 1914 Baśń o ziemnych ludkach
- 1925 W zbożu
- 1925 Opowieść o Janku Kominiarczyku i o dymiącym piecu króla Stasia
- 1929 Przygody wiewióreczki
- 1931 Patrząc na moich synków
- 1931 Janek w puszczy
- 1931 Mali myśliwi
- 1961 Moje przygody łowieckie
- Ostatni
