Kanonicy Regularni od Pokuty

Z Wikipedii

Cyriakowie
Pełna nazwa	Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty
Kościół	Kościół katolicki
Rok zatwierdzenia	1256

Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem Świętych Męczenników, inaczej Cyriakowie, lub Marki. Zakon powstał w pierwszej połowie XIII wieku, na podstawie reguły św. Augustyna. Miejscem jego powstania był kościół Santa Maria de Metro w Rzymie. W roku 1256 zakon został zatwierdzony przez papieża Aleksandra IV. Były to czasy wypraw krzyżowych. Zakon opiekował się rycerzami biorącymi udział w tych wyprawach, grzebał zmarłych i sprawował inne pomocnicze funkcje. Gdy czas wypraw krzyżowych skończył się, zakon zajął się działalnością duszpasterską, a szczególnie kaznodziejstwem i spowiadaniem wiernych, prowadził też działalność edukacyjną. Strojem zakonnym był biały habit ze szkaplerzem. Nakładano na niego pelerynkę (mucet). Na szkaplerzu i na pelerynce zakonnicy nosili wyszyte czerwone serce z wbitym do niego krzyżem.

Do Polski zostali sprowadzeni z Pragi w roku 1257 przez księcia Bolesława Wstydliwego, z inicjatywy jego żony św. Kingi. Zostali osadzeni w kościele konwentualnym pod wezwaniem św. Marka, dlatego też nazywano ich w skrócie Markami. Kościół ten ufundowała św. Kinga. Mieli swoje filie również w innych miejscach Polski, m. in w Trzcianie w województwie małopolskim. Zakon miał swoje siedziby jeszcze na Litwie, m. in. w opactwie Widzieniszki k. Wilna. Na początku XIX wieku zakon został skasowany. Najdłużej utrzymał się w Polsce, ostatnia jego prowincja została tu zlikwidowana w roku 1832. Kanoników od pokuty cieszących się świątobliwością życia było kilka: sługa Boży Michał Giedroyć, świątobliwy ks. Jakub Sojecki z Przyrowa oraz trzech anominowych męczenników Kanoników od Pokuty z kościoła św. Marka w Krakowie.