Karabin L1A1

Z Wikipedii

L1A1
Marine z karabinem L1A1
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Royal Small Arms Factory
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 51 mm NATO
Magazynek	20 nab.
Wymiary
Długość	1143 mm
Długość lufy	554 mm
Długość linii celowniczej	554 mm
Masa
broni	4,3 kg (bez magazynka) 5 kg (z pełnym magazynkiem)
wyposażenia dodatkowego	0,255 kg (pustego magazynka)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	838 m/s
Energia pocz. pocisku	3275 J
Zasięg skuteczny	600 m

L1A1 - brytyjski karabin samopowtarzalny, wersja karabinu FN FAL.

[edytuj] Historia

W 1951 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin szturmowy EM-2 jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1. Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach NATO. Pamiętając o problemach jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nie przyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji.

Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z, amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku USA wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako 7,62 x 51 mm NATO.

Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny FN FAL w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości).

Od 1985 roku L1A1 był zastępowany karabinem szturmowym L85.

Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszych ilościach był używany przez armie Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru.

[edytuj] Opis

L1A1 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o krótkim skoku, zamek ryglowany przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Dźwignia bezpiecznika po lewej stronie broni nad chwytem pistoletowym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przeziernikowego .

[edytuj] Bibliografia

• Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3