Karabin WSS Wintoriez

Z Wikipedii

WSS Wintoriez

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	karabin wyborowy
Dane techniczne
Kaliber	9 mm
Nabój	9 x 39 mm SP5 i SP6
Magazynek	łukowy, 10, 20 nab.
Wymiary
Długość	894 mm
Wysokość	159 mm
Szerokość	59 mm
Długość lufy	200 mm
Masa
broni	2,6 kg (bez amunicji i celownika)
wyposażenia dodatkowego	0,15 kg (pusty magazynek)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	290 m/s

WSS Wintoriez (ros. Винтовка Снайперская Специальная "Винторез") - radziecki, wytłumiony karabin wyborowy.

[edytuj] Historia

Do lat 80. uzbrojenie sowieckich oddziałów specjalnych stanowiły głównie karabiny AKM przystosowano do montażu tłumików dźwięku i strzelające specjalną wersją amunicji 7,62 x 39 mm z ciężkim pociskiem. Coraz większe rozpowszechnienie kamizelek kuloodpornych sprawiło że taka broń mogła okazać się nieskuteczna. Dlatego w ZSRR rozpoczęto prace nad specjalną amunicją o dużej przebijalności, optymalizowana do stosowania w broni wytłumionej. Efektem tych prac był nabój 9 x 39 mm SP5. Po skonstruowaniu nowej amunicji rozpoczęto projektowanie zasilanej nią broni: karabinu wyborowego WSS Wintoriez i automatycznego AS Wał.

WSS Wintoriez jest zasilany specjalną amunicja 9 x 39 mm z ciężkim, ważacym 16 g pociskiem SP5 (zwykły) lub SP6 (przeciwpancerny z rdzeniem z węglika wolframu). Nabój ze snajperskim pociskiem SP5 daje na 100m skupienie serii 5 pocisków w kole o średnicy 70mm. Pocisk SP6 jest w stanie przebić z odległości 100 m większość kamizelek kuloodpornych lub 6 mm płytę stalową, pociski przeciwpancerne są jednak mniej celne niż snajperskie SP5. Teoretyczny zasięg karabinu wynosi 300-400 m, jednak w praktyce sprowadza się do mniej niż 300 m z uwagi na balistykę ciężkiego i wolnego pocisku.

[edytuj] Opis

WSS Wintoriez jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Automatyka broni działa na zasadzie odprowadzania gazów prochowych z długim skokiem tłoka gazowego. Zamek ryglowany przez obrót (6 rygli). Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Przełącznik ma postać ma postać kołka przechodzącego w poprzek komory zamkowej, dźwignia bezpiecznika znajduje się po lewej stronie komory zamkowej. Lufa gwintowana, z otworami w końcowej części, współpracuje z integralnym tłumikiem dźwięku. Kolba składana na lewą stronę broni. Przyrządy celownicze mechaniczne, składają się z muszki i celownika krzywiznowego osadzonych na tłumiku dźwięku. Maksymalna nastawa celownika to 400 m, nastawy co 25 m. Tak gęste nastawy są konieczne z uwagi na właściwości balistyczne pocisku zastosowanego w naboju SP6 (tor lotu jest podobny do pociski z naboju .22 LR). Z lewej strony komory nabojowej znajduje się szyna (na jaskółczy ogon powszechnie stosowana w krajach byłego Układu Warszawskiego) służąca do mocowania celownika optycznego, kolimatorowego lub noktowizyjnego. Najczęściej używana w armii jest odmiana celownika PSO-1 (4x24 z SWD) - PSO-1-1 i nocny celownik 1PN51 (NSPU-3) . Dla KGB stosowano celownik dzienny 1P43 i nocny MENP-1. Kolba stała, drewniana, może być szybko odłączona. Do broni zbudowano też futerał o kształcie niewielkiej walizki (wymiary 450 x 370 x 140 mm) umożliwiający jej skryte przenoszenie - po rozłożeniu broni na trzy części.

[edytuj] Bibliografia

Chloupek, Ireneusz. Cichy strzał. Komandos. 2001, nr 5(104), str. 73-78. ISSN 0867-8669.
Czerwiński, Marek. WSS Wintorez. Komandos. 2006, nr 10(163), str. 54-55. ISSN 0867-8669.