Karl Amadeus Hartmann

Z Wikipedii

Karl Amadeus Hartmann (ur. 2 sierpnia 1905 w Monachium, zm. 5 grudnia 1963 w Monachium) - niemiecki muzyk i kompozytor.

Kształcił się w męskim seminarium nauczycielskim a następnie w latach 1924-1929 na Akademii Muzycznej w Monachium. Między 1933 a 1945 rozpowszechnianie jego dzieł było w Niemczech zabronione. Od 1942 pobierał nauki u Antona Weberna w Wiedniu. W 1945 załozył organizację "Musica viva", którą kierował aż do śmierci, wystawiał tu zabronione przez nazistów utwory i stworzył forum dla młodych kompozytorów.

[edytuj] Twórczość

Najbardziej znanym utworem Hartmanna jest opera Simplicius Simplicissimus (1935, premiera sceniczna w 1949, nowa wersja 1957). Opera wystawiona została dopiero w 1948, gdyż była zakazana w faszystowkich Niemczech. Kompozytor korzystał z wielu gatunków muzycznych; należały do nich marsze, tańce, chorały, piosenki ulicznych śpiewaków, cytował w operze dzieła Jana Sebastiana Bacha, Igora Strawińskiego i Sergiusza Prokofiewa. Cytaty z muzyki żydowskiej podkreślały solidaryzowanie się kompozytora z wyklętą przez nazizm sztuką. Cytował również starą pieśń niemiecką Pieśń Floriana Geyera, co podkreślało związek tragicznego losu tytułowego bohatera opery z losem wielu innych ludzi.

Inne ważniejsze dzieła to pięć krótkich oper Das Wachsfigurenkabinett (Gabinet figur woskowych, 1920-1930), osiem symfonii, koncerty solowe, dwa kwartety smyczkowe, Friede Anno 48 na sopran, chór mieszany i fortepian.