Karl Hoefer

Z Wikipedii

Karl Hoefer (ur. 1862 w Pszczynie, zm. 1939 w Würzburgu) – niemiecki wojskowy, dowódca Grenzschutzu i Selbstschutzu.

Po maturze wybrał karierę wojskową i ukończył szkołę oficerską. Od 1883 roku do I wojny światowej służył w różnych garnizonach śląskich. Podczas wojny dowodził pułkiem piechoty na froncie zachodnim. W 1915 roku został ciężko ranny i stracił rękę. W 1918 roku uzyskał szlify generalskie. Dowodził stacjonującą na Górnym Śląsku 117 Dywizją Piechoty, którą oficjalnie nazywano Strażą Graniczną (Grenzschutz). Ponosił odpowiedzialność za liczne gwałty i morderstwa na Polakach, szczególnie po stłumieniu I powstania śląskiego w 1919 roku. Kiedy na Górny Śląsk wkroczyli alianci, jego oddziały musiały opuścić obszar plebiscytowy i zostały odkomenderowane na Dolny Śląsk. Podczas III powstania śląskiego, za namową kanclerza i ministra wojny, Hoefer objął komendę nad górnośląskim Selbstschutzem. Dowodził niemieckimi kontrofensywami na Górę Świętej Anny i Kędzierzyn. Po zakończeniu walk na Górnym Śląsku został przeniesiony w stan spoczynku. Poświęcił się pisaniu wspomnień Oberschleisen in der Auftstandscheit 1918-1921 (Górny Śląsk w czasie powstań 1918-1921).