Karl Pflanzer-Baltin
Z Wikipedii
Karl Freiherr vonPflanzer-Baltin (ur. 1 czerwca 1856 w Pecsu - zm. 8 kwietnia 1925 w Wiedniu) - generał austro-węgierski, wybitny dowódca.
Urodził się w rodzinie wojskowego audytora, generała Wilhelma Pflanzera. Odbył edukację wojskową i 1 września 1875 otrzymał przydział do 1. pułku dragonów. Niebawem trafił do szkoły sztabowej, którą ukończył w 1880. Do 1889 pełnił rozmaite funkcje w sztabach korpusów i brygad we Lwowie, Przemyślu i Temesvarze. W 1884 został awansowany do stopnia rotmistrza, pełnił tą funkcję przy 18. dywizji piechoty w Mostarze.
W 1889 stacjonował w Tarnowie, w szeregach słynnego 2. pułku ułanów Schwarzenberga. W czasie pobytu w tym garnizonie poznał swoją przyszłą żonę, Jadwigę Feger, z którą miał 2 synów (jeden z nich zginął podczas I wojny).
20 marca 1893 ojciec Pflanzera w dowód zasług otrzymał tytuł szlachecki Edler von Baltin, podobnie jego syn Karl, który został uhonorowany w ten sam sposób 8 kwietnia tego roku. Został adoptowany przez wuja Josefa von Baltina, który przekazał mu tytuł barona.
1 maja 1903 Karl Pflanzer-Baltin został generałem majorem. Już wówczas dał się poznać jako wytrawny taktyk, zwolennik teorii, zgodnie z którą podwładni powinni doskonale rozumieć zamiary szefa. Jego niekonwencjonalna metoda osobistego nadzoru nad szkoleniem żołnierzy była krytykowana przez innych wyższych rangą oficerów, co jednak nie przeszkodziło mu w awansach.
Jako generał porucznik 1 października 1907 objął dowództwo 4. dywizji w Brnie. W 1911 Pflanzer został generalnym inspektorem szkół korpusowych, rok później awansował do stopnia generała kawalerii.
W czasie wojny zrobił błyskotliwą karierę - zdołał zatrzymać w Karpatach przenikanie Rosjan na Nizinę Węgierską. Za osiągnięcia frontowe 25 kwietnia 1915 otrzymał order Leopolda i tytuł tajnego radcy dworu roku.
20 grudnia 1915 został uhonorowany własnością 93. pułku piechoty, 1 maja 1916 podniesiony do rangi generała pułkownika. Zarazem za zasługi w wyzwoleniu Czerniowiec spod okupacji rosyjskiej tamtejszy uniwersytet przyznał mu doktorat honoris causa w dziedzinie filozofii.
W 1916 został skrytykowany przez dowództwo niemieckie, które mu nie ufało i odmówiło podporządkowania się w skali operacyjnej podczas ofensywy Brusiłowa. Na osobiste polecenie następcy tronu Pflanzer-Baltin podał się do dymisji.
Po objęciu tronu przez cesarza Karola, Pflanzer-Baltin powrócił w 1917 do służby. 8 marca 1918 został generalnym inspektorem piechoty, a w lipcu 1918 objął dowodzenie na froncie albańskim, gdzie odniósł wiele zwycięstw nad aliantami. Do samego końca generał Pflanzer-Baltin pozostał niepobity w polu.
Po wojnie osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł, został pochowany na cmentarzu Hietzinger.
[edytuj] Literatura
- Julisz Bator - "Wojna galicyjska", Kraków 2005, ISBN 83-921494-4-0
