Karol Orleański

Z Wikipedii

Charles d'Orléans (ur. 1394, zm. 1465) - wybitny twórca francuskiego średniowiecza. Autor wielu pieśni i ballad (m.in. A sa Dame, En regardant vers le pays de France, Encore est vive la souris)

Spis treści

1 Życie
2 Twórczość
3 Najważniejsze dzieła
4 Bibliografia

[edytuj] Życie

Syn Ludwika Orleańskiego i Walentyny z domu Visconti. Dorastał w Blois na dworze. Był świadkiem zabójstwa swojego ojca; zamordowanego przez ludzi Jana bez Trwogi, księcia Burgundii. W 1415 roku został ranny podczas bitwy pod Azincourt, wzięty do niewoli i wywieziony do Anglii gdzie pozostał jako zakładnik przez 25 lat. Przeżycia wojenne zainspirowały go napisania licznych poematów na temat nieszczęścia ojczyzny i pochwały pokoju. Powrócił do Francji w 1440. Zamieszkał w swojej posiadłości w Blois, gdzie studiował filozofię epikureizmu. Około roku 1464 stan jego zdrowia się pogorszył i zmarł w 1465 w Amboise.

Karol był żonaty trzykrotnie. Jego pierwszą żoną była Izabela de Valois (córka króla Francji - Karola VI Szalonego, i wdowa po królu Anglii - Ryszardzie II), ich ślub miał miejsce w 1406, w Compiegne. Isabella zmarła w połogu, a ich córka - Joanna (1409, Blois – 1432, Angers) w 1424 poślubiła Jana II d'Alençon.

W 1410 Karol poślubił Bonnę d'Armagnac (córkę Bernarda VII, hrabiego Armagnac). Bonna zmarła, zanim Karol powrócił z niewoli. W 1440, po powrocie z niewoli, Karol poślubił wreszcie Marię z Kleve, w St. Omer, (córkę Adolfa I, księcia Kleve). Para miała 3 dzieci:

Marię Orleańską (1457–1493), od 1476 żonę Jana de Foix, hrabiego Étampes, matkę królowej Germaine de Foix,
Ludwika XII, przyszłego króla Francji (1462–1515),
Annę Orleańską (1464–1491), przełożoną klasztorów w Fontevrault i Poitiers.

[edytuj] Twórczość

Jego poezja skupia się głównie na dziełach krótkich takich jak ballady czy pieśni których głównym motywem jest najczęściej życie dworskie (czasami są to utwory o charakterze komicznym). Pod koniec życia skupił się jednak na utworach wychwalających mądrość i filozofię, o lekko sceptycznym zabarwieniu. Podczas pobytu w Anglii jego utwory były bardziej melancholiczne