Ludwik Orleański
Z Wikipedii
Ludwik I Orleański (ur. 13 marca 1372, zm. 23 listopada 1407) – książę Orleanu, syn króla Francji Karola V Mądrego i Joanny de Burbon, pochodził z dynastii Walezjuszów. W 1389 poślubił Walentynę Visconti, córkę Gian Galeazzo, księcia Mediolanu.
Ludwik odegrał ogromną rolę podczas wojny stuletniej we Francji. W miarę jak potęgowała się choroba umysłowa (schizofrenia) jego starszego brata Karola VI Szalonego, Ludwik coraz zacieklej walczył z Janem bez Trwogi – księciem Burgundii – o regencję i opiekę nad swoimi bratankami. Miał nawet podobno romans z samą królową Izabelą Bawarską.
Był przywódcą partii Armaniaków (franc. Armagnacs). Został zamordowany na ulicach Paryża na polecenie swojego konkurenta.
[edytuj] Potomstwo Ludwika i Walentyny
- córka (1390),
- Ludwik (1391-1395),
- syn (1392),
- Jan Filip (1393, Paryż - 1393, Château de Vincennes),
- Karol, książę Orleanu (1394–1465), ojciec króla Ludwika XII,
- Filip, hrabia Vertus (1396–1420),
- Jan, hrabia Angoulême (1404–1467), dziadek króla Franciszka I,
- Maria (1401),
- Małgorzata, hrabina Vertus (1406–1466), od 1423 żona Ryszarda Bretońskiego, hrabiego Étampes.
Poprzednik Filip |
Książę Orleanu 1392-1407 |
Następca Karol Orleański |