Karol Sierakowski
Z Wikipedii
Karol Józef Sierakowski (ur. 1752 woj. brzeskie, zm. 5 stycznia 1820, Kozienice) — potomek starej szlacheckiej rodziny ariańskiej, absolwent Korpusu Kadetów, w którym kształcił się w latach 1766-1772. W 1773 był tam chorążym, a w 1774 r. kapitanem z funkcją podbrygadiera, w 1783 awansował na majora; równocześnie był profesorem geometrii i architektury. Od 14 października 1789 r. wykładowca fortyfikacji Szkoły Korpusu Inżynierów Koronnych. W tym samym roku awansował na pułkownika i został dowódcą korpusu inżynierów koronnych, którą to funkcję pełnił do czerwca 1794 r. W wojnie polsko-rosyjskiej 1792 r. odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W powstaniu kościuszkowskim dowódca dywizji i korpusu awansował na generała majora, ranny pod Maciejowicami dostał się do niewoli. W Księstwie Warszawskim generał dywizji. W roku 1814 otrzymał Order Orła Białego. W 1812 r. zastępca ministra wojny Józefa Wielhorskiego. Od 1815 dowódca korpusu artylerii i inżynierii, w 1818 awansował na generała artylerii i senatora-wojewodę. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie, w katakumbach.
[edytuj] Bibliografia
- Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie, Warszawa 1989
