Kasper Miaskowski
Z Wikipedii
Kasper Miaskowski herbu Leliwa (ur. 1549, zmarły 22 kwietnia 1622) – polski poeta.
Pochodził z Smogorzewa koło Gostynia w województwie Wielkopolskim. Przez całe życie mieszkał w rodzinnych stronach. Najsilniej związał się z Włoszczonowem, gdzie przebywał w latach 1603-1607 i gdzie napisał większość swoich wierszy. Ożenił się dopiero w 1589, z Zofią Szczodrowską. Wśród przyjaciół miał wielu księży (m. in. Hieronim Powodowski, brat Baltazar), co odcisnęło wyraźne piętno na jego twórczości (realizowała ona wzorcowo postulaty kontrreformacji). Został pochowany w Strzelcach Wielkich (na cmentarzu do dziś przetrwało epitafium, wykonane według jego wskazań).
Był jednym z pierwszych polskich pisarzy barokowych. Swoje dzieła wydał w księdze Zbiór rytmów (pierwsza redakcja 1612, druga 1622). Podzielił ją na dwie części: religijną i świecką. Jego liryki opiewają Mękę Pańską, przypominają o śmierci, wzywają do pokuty, zbijają tezy protestantów, zagrzewają do wojny z Turcją, domagają się wzmocnienia władzy królewskiej, ale również popierają opozycjonistę Jana Szczęsnego Herburta, opisują wydarzenia z życia poety (np. pożegnanie ukochanego Włoszczonowa), uświetniają śluby, pogrzeby i rocznice znajomych. Wyróżniają się również bogactwem form i uczuć. Współcześni uważali Miaskowskiego za największego żyjącego polskiego poetę.
