Jan Szczęsny Herburt
Z Wikipedii
Jan Szczęsny Herburt (ur. 12 stycznia 1567, zm. 31 grudnia 1616, w Dobromil), (ru. Ян Щасний-Гербут), pisał pod pseudonimami Andrzej Maczuski, Grzegorzkowic, starosta dobromilski, mościcki oraz wiszeński, sekretarz królewski, polski pisarz polityczny, wydawca, dyplomata, poseł na Sejm.
Był synem Jana Herburta. Sam siebie nazywał Rusinem. W swojej polityce popierał stronnictwo Kanclerza Jan Zamoyski, wziął udział w wielu misjach dyplomatycznych (do Szwecji, Anglii, Watykanu oraz Imperium Otomańskiego). Następnie był stronnikiem Króla Zygmunt III Waza, ale również jego oponentem, był jednym z przywódców tzw. rokoszu Zebrzydowskiego w roku 1607, uwięziony przez rojalistów od 1607 do 1609. Jako wydawca miał również kłopoty z cenzurą królewską w okresie kontrreformacji. Był autorem wielu pism politycznych oraz antymagnackich. W rozważaniach politycznych bronił polemicznie obrządku prawosławnego przeciwko Unii oraz Rusinów, pisał piosenki w gwarze rusińskiej. [1]. Wydał m.in przywilej budowy cerkwi w Mościskach w roku 1604, cerkiew wybudowano w roku 1611. Drukował w Dobromilu m.in. pisma Wincentego Kadłubka oraz VI tomów Kronik Jana Długosza. Wydane w Dobromilu książki sygnował herbem Herburt oraz hasłem " Prawdą a Pracą ". Spory z Wapowskimi i Stadnickimi. Jan Szczęsny umiera w roku 1616 pozostawiając miasto Dobromil w kompletnej ruinie, przez historiografów określony później mianem uczonego warchoła. Miał syna: Jana Lwa Herburta (~1603,+ 1631) właściciela ziemskiego.
Wydawca:
- "Dialog o obronie Ukrainy", W. Kicki,
- "Wizerunk utrapioney Rzeczypospolitey"
- "О przyjaźniach i przyjaciołach"
- "Zdanie o narodzie ruskim"
