Kazimierz Antonowicz
Z Wikipedii
Kazimierz Antonowicz (ur. 21 maja 1914 w Nowo-Święcianach na wileńszczyźnie, zm. 5 maja 2003 roku w Toruniu) - prof. dr hab., fizyk.
Ukończył Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w 1939. Jeszcze jako student został zatrudniony w Katedrze Fizyki Teoretycznej, w której pracował pod kierunkiem prof. Szczepana Szczeniowskiego. Do jego obowiązków należało m.in. prowadzenie sekretariatu czasopisma „Acta Physica Polonica”, którego redaktorem naczelnym był Szczeniowski. Obronę pracy magisterskiej wyznaczono na początek września 1939 roku. Internowany i wywieziony przez bolszewików do obozu w Archangielsku, cudem uniknął Katynia i wrócił na wileńszczyznę. Pracował w Wojdatach pod Wilnem najpierw jako nauczyciel w szkole powszechnej potem jako magazynier w fabryce zapałek a następnie, od 1943 roku jako nauczyciel fizyki w Protogimnazjum w Ponarach koło Wilna. W kwietniu 1945 roku repatriował się do Bydgoszczy gdzie pracował jako kierownik radiostacji nadawczej. W 1947 roku przeszedł do pracy w Radiostacji Polskiego Radia w Toruniu a następnie, po dokonaniu formalnego zakończenia studiów na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK), uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie fizyki.
W Katedrze Fizyki Doświadczalnej UMK zatrudniony został w dniu 1 września 1950 roku. W ramach uzyskanego w 1955 roku doktoratu, wykonał jedyny w swoim rodzaju komputer analogowy – elektroniczny przyrząd do całkowania równania Schrödingera. Następnie rozpoczął badania nad zjawiskiem magnetycznego rezonansu jądrowego (Nuclear magnetic resonance – NMR). Na podstawie tych badań przyznano mu w 1958 roku tytuł naukowy docenta. Od 1959 roku przebywał na dwuletnim stypendium naukowym w USA na Uniwersytecie w Buffalo gdzie w Carbon Research Laboratory zapoznał się z problematyką fizyki fazy skondensowanej a w szczególności fizyki węgla. Główną metodą badawczą był tu inny rezonans - elektronowy rezonans paramagnetyczny (Electron paramagnetic resonance - EPR). Po powrocie do Polski został wybrany dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UMK, objął także w tym czasie stanowisko kierownika nowoutworzonej Katedry Elektroniki i Fizyki Ciała Stałego. W 1966 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, zaś w 1978 roku profesora zwyczajnego. W 1963 roku powołany został w skład Honorowego Komitetu Wydawniczego międzynarodowego czasopisma „Carbon”.
W latach 60. i 70. rozwinął, wraz ze swoim zespołem, poszukiwania nowych materiałów węglowych o niezwykłych własnościach fizycznych i chemicznych (węgle i grafity pirolityczne, węgle szkłopodobne, włókna węglowe). W 1974 roku ogłosił w „Nature” pracę zawierającą wyniki badań próbek węgla bezpostaciowego, przez które przepuszczano prąd elektryczny. Okazało się, że próbki te stają się nie tylko wielokrotnie bardziej przewodzące, ale i po wyłączeniu prądu „zapamiętują” ten stan. Interpretacja tego zjawiska wskazuje na możliwość pojawienia się efektu nadprzewodnictwa w temperaturach pokojowych. Prace te wywołały ogromne zainteresowanie, ale i kontrowersje na świecie.
