Klon polny
Z Wikipedii
| Klon polny | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Rosopsida |
| Rząd | mydleńcowce |
| Rodzina | klonowate |
| Rodzaj | klon |
| Gatunek | klon polny |
| Nazwa systematyczna | |
| Acer campestre L. | |
| Sp.Pl., 1753 | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Klon polny, paklon (Acer campestre L. ) – gatunek drzewa z rodziny klonowatych (Aceraceae Juss). Występuje w południowej i środkowej Europie, na Kaukazie i w Azji Mniejszej.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Drzewo wysokości 7 - 10 m. W mniej sprzyjających warunkach glebowych rośnie jako wielopniowy, duży krzew. Na żyznych glebach w lasach łęgowych przekracza 15 m wysokości. Na Kaukazie spotykane są osobniki osiągające wysokość 25 m. Posiada płytki system korzeniowy. Kora na starych pniach szarobrązowa, siatkowato, podłużnie spękana. Gałązki odmiany suberosa wykształcają charakterystyczne listwy korkowe.
- Liście
- Naprzeciwległe, zmienne (patrz ryciny), 3 - 5 klapowe, lekko karbowane lub zatokowo powycinane. Wierzch blaszki lekko lśniący, ciemnozielony, od spodu szarozielone, młode lekko owłosione, dojrzałe tylko w kątach nerwów. Ogonek 2 - 7 cm (w lecie z sokiem mlecznym), blaszka 5 - 8 cm długa i do 10 cm szeroka. Jesienią liście przebarwiają się na żółto.
- Kwiaty
- Zebrane po ok. 10 w podbaldachy, barwy żółtozielonej. Zarówno kielich jak i korona pięciokrotne, pręcików 8, słupek jeden. Zakwita w maju, razem z rozwojem liści lub tuż po ich rozwoju.
- Owoc
- Błoniasto uskrzydlony, często delikatnie owłosiony, spłaszczony orzech, nazywany skrzydlakiem. Młode połączone po dwa, ustawione względem siebie w linii prostej (pod kątem 180°). Dojrzewają w końcu września. Dojrzałe rozpadają się.
- Biotop, wymagania
- Mało wymagający, odporny na trudne warunki (zapylenie i zanieczyszczenie powietrza), dobrze znosi suszę, odporny na choroby i szkodniki. Rośnie zarówno na stanowiskach słonecznych jak i zacienionych. W Polsce występuje znacznie rzadziej niż inne klony (klon pospolity i jawor). Rośnie na niżu i w niższych położeniach górskich (do ok. 700 m n.p.m.). Najczęściej jednak spotyka się go w zaroślach śródpolnych, na suchych, ciepłych zboczach, w lasach dębowych lub w zaroślach i czyżniach, złożonych z gatunków ciepłolubnych. Sadzony, rośnie na większości gleb, ale w naturze preferuje gleby świeże, przepuszczalne, o odczynie zasadowym. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Querco-Fagetea, Cl. Rhamno-Prunetea, wyróżniający dla SAll. Ulmenion oraz charakterystyczny i wyróżniający dla Ass. Galio-Carpinetum (regionalnie) [1].
[edytuj] Zastosowanie
- Ze względu na wolny wzrost i tworzenie zwartych koron bardzo dobry gatunek do obsadzania wąskich ulic. Od wieków używany na formowane żywopłotny (podobnie jak lipa).
- Istnieją odmiany ozdobne o barwnych liściach, które uprawiane są jako rośliny ozdobne
- Bardzo twarde, jasne drewno o ładnym rysunku słojów wykorzystuje się w stolarstwie, tokarstwie i na forniry. *Ekolodzy cenią klon polny jako schronienie dla ptaków.
[edytuj] Ciekawostki
W Polsce niezbyt często spotykane są stare osobniki tego gatunku. O objęcie ochroną dorodnych paklonów w rejonie góry Tuł u podnóży Beskidu Śląskiego występował po raz pierwszy już w 1933 r. Kazimierz Simm, profesor w ówczesnej Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie [2]. Warto odnotować, że część z wspominanych wówczas osobników jeszcze do dziś cieszy się niezłym zdrowiem.
Przypisy
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ Simm K.: Osobliwość dendrologiczna Beskidu Śląskiego, w: "IV. Rocznik Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego «Beskid Śląski» w Cieszynie", Cieszyn 1933;
