Końcówka fleksyjna
Z Wikipedii
Końcówka fleksyjna - to morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji. Określa funkcję składniową wyrazu w wypowiedzeniu. Końcówka fleksyjna, w odróżnieniu od luźnych sufiksów w językach aglutynacyjnych, bardzo często określa kilka kategorii gramatycznych jednocześnie. Przykładowo końcówka -ę w wyrazie idę wyraża pierwszą osobę, liczbę pojedynczą i czas teraźniejszy (por. tur. geliyorum, gdzie -iyor oznacza czas teraźniejszy, a -um pierwszą osobę).
[edytuj] Końcówka w rzeczowniku
Aby uzyskać końcówkę i temat najprościej jest odmienić rzeczownik przez przypadki np.
- M instrukcj | a
- D instrukcj | i
- C instrukcj | i
- B instrukcj | ę
- N z instrukcj | ą
- Msc o instrukcj | i
- W instrukcj | o
Końcówka jest zmieniającą się częścią wyrazu (oddzieloną znakiem |). Wyjątkiem są oboczności tematyczne.
Zobacz też
