Kocioł płomienicowo-płomieniówkowy

Z Wikipedii

Kocioł płomienicowo-płomieniówkowy w początkowym okresie ich rozwoju był także nazywany rurowym ale aktualnie rurowymi nazywamy tylko kotły opłomkowe.

Typ kotła parowego rzadziej wodnego o dużej pojemności wodnej, posiadający płomienicę przedłużoną płomieniówkami. Posiadają różną konstrukcję ale charakterystyczny i decydujący o nazwie jest element wysunięty z kotła na rysunku zawierający przynajmniej część płomieniówek zamocowanych w ścianie sitowej zamykającej płomienicę z paleniskiem.

Nie zalicza się do nich kotłów płomieniówkowych np szkockich zawierających komorę zwrotną oddzielającą płomienicę od płomieniówek i kotłów parowozowych z płomienicami i płomieniówkami umieszczonymi pomiędzy wspólnymi ścianami sitowymi.

[edytuj] Budowa

Zdemontowany kocioł lokomobilowy w czasie odbijania kamienia kotłowego.

D - dennica
P, M - rury ogniowe:
- P - płomienica z paleniskiem
- M - płomieniówki
S - ściany sitowe
W - walczak

W kotle płomienicowym palenisko zajmowało tylko niewielką długość płomienicy. Dla zwiększenia powierzchni ogrzewanej skrócono płomienicę do długości paleniska przedłużając ją pękiem cieńszych rur - płomieniówek. Otrzymano jedno ciągowy kocioł płomienicowo-płomieniówkowy. Płomienica była zakończona ścianą sitową, w którą wstawiono płomieniówki.

Podstawową zaletą była mniejsza masa, wymiary i pojemność wodna w porównaniu z wcześniejszymi konstrukcjami. Są znacznie łatwiejsze w czyszczeniu, szczególnie rozbierane kotły lokomobilowe, od swoich następców. Znaczna pojemność wodna pozwala na chwilowy wzrost wydajności oraz pracę bez uzupełniania wody od 10' do 30'. Wadą jest znaczny ciężar i omywanie przegrzewacza pary chłodnymi spalinami tuż przed wylotem do komina.

Duże kotły budowane jako poziome stosowane były w lokomobilach i starych parowozach (do ok. połowy XIX w.) i wyparte zostały przez lżejsze kotły parowozowe.