Komitet Samoobrony Społecznej KOR
Z Wikipedii
Komitet Samoobrony Społecznej KOR. Po uwolnieniu z aresztu członków Komitetu Obrony Robotników w lipcu 1977 roku, KOR zaczął zastanawiać się nad sensem dalszej działalności. Np. Adam Michnik przekonywał, że KOR należy przekształcić w komitet złożony z ludzi o wybitnym autorytecie moralnym, ale nie działających politycznie i nie kierujących bezpośrednio inicjatywami opozycyjnymi.
29 września 1977 r. odbyło się zebranie KOR-u, na którym przyjęto tekst "Deklaracji Ruchu Demokratycznego" oraz podjęto uchwałę o przekształceniu Komitetu Obrony Robotników w Komitet Samoobrony Społecznej KOR. Uchwały nie poparli trzej członkowie KOR, którzy działali już w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela.
W uchwale napisano, że KSS KOR w dalszym ciągu będzie udzielać pomocy osobom represjonowanym w związku z wydarzeniami z czerwca 1976 r. Zadaniami KSS KOR były także:
- walka z represjami stosowanymi z powodów politycznych, światopoglądowych, wyznaniowych, rasowych i udzielanie pomocy ludziom z tych powodów prześladowanym,
- walka z łamaniem praworządności i pomoc pokrzywdzonym w jej wyniku,
- walka o instytucjonalne zabezpieczenie praw i wolności obywatelskich,
- popieranie i obrona wszelkich inicjatyw społecznych zmierzających do realizacji praw człowieka i obywatela.
W nazwie wyraz "robotniczy" zastąpiono "społeczny", gdyż nowy cel Komitetu nie miał ograniczać się tylko do robotników. Odtąd wszystkie warstwy społeczne mogły liczyć na pomoc. W trakcie spotkania postanowiono także zachować w nazwie "KOR", jednak już nie jako skrót, tylko raczej "znak rozpoznawczy". KSS KOR był już typową opozycją polityczną. Wydawano oświadczenia, pisano petycje itp. 9 maja 1977 powołano Biuro Interwencji KSS KOR, zajmujące się niesieniem pomocy ofiarom represji politycznych władz PRL. Członkowie KSS KOR brali udział w strajkach w sierpniu 1980.
Oficjalne rozwiązanie KSS KOR nastąpiło na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ "Solidarność" 23 września 1981 roku.
