Konrád z Vechty
Z Wikipedii
Konrád z Vechty (ur. ok. 1364 , zm. 24/26 grudnia 1431) - biskup ołomuniecki 1408-1413, arcybiskup praski w latach 1413-1421/1431, ekskomunikowany w 1426 roku.
Pochodził z Niemiec. Od końca XIV wieku pełnił różne urzędnicze funkcje na dworze króla Wacława IV Luksemburskiego. W latach 1401-1402 był biskupem Verden, od 1408 roku pełnił obowiązki proboszcza melnickiego i bolesławskiego. W 1403 roku został biskupem ołomunieckim, od 1412 roku administrował archidiecezją praską. Jej ordynariuszem został w 1413 roku.
Początkowo zachowywał neutralność wobec nauk Jana Husa, nie ingerował również w sprawy związane z organizowaniem się husytyzmu. Był w swoim postępowaniu ostrożny i wykonywał z umiarem polecenia nałożone na niego przez władze kościelne i świeckie. W 1414 roku obłożył Pragę interdyktem co było konsekwencją nacisków soboru w Konstancji. Gdy wybuchły wojny husyckie długo wahał się, po której stronie się opowiedzieć. Najpierw poparł Zygmunta Luksemburskiego, którego koronował na króla Czech w 1420 roku. Gdy jednak w listopadzie tego roku umocniła się pozycja Pragi jako centrum kalikstynów, Konrád z Vechty przeszedł na stronę husytów. W kwietniu 1421 roku przyjął Cztery artykuły praskie czym zraził do siebie kapitułę katedry praskiej. Wypowiedziała mu ona posłuszeństwo i zdjęła z urzędu. Powołano administratora apostolskiego, którym został biskup ołomuniecki Jan Železný. Arcybiskup nie podporządkował się jednak decyzji o sekularyzacji i zaczął wyświęcać utrakwistycznych księży co zakończyło się jego ekskomuniką. Do końca życia dążył do pojednania katolików z husytami, nie dożył jednak legalizacji kościoła utrakwistycznego w Czechach.
Po schizmie Konráda z Vechty katolicy czescy pozostawali bez metropolity. W Pradze na czas sediswakancji powstał konsystorz, który istniał do połowy XVI wieku. W XV wieku utrakwiści co prawda podjęli próbę zorganizowania nowej hierarchii duchownej po 1431 roku, ale wybrany przez nich Jan Rokycana nie uzyskał papieskiej zgody na święcenia biskupie. Aby wyświęcać swoich księży utrakwiści posiłkowali się pomocą ze strony sympatyzujących z nimi biskupów katolickich przebywających na terenie Królestwa Czech (m.in. Augustyna Lucianiego) lub udawali się po święcenia do innych krajów europejskich (m.in. do Włoch). Próbowali też uzyskać sukcesję apostolską od Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola oraz Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego.
W XVI wieku kandydatem kalikstynów na arcybiskupstwo praskie został ksiądz Gallus Cahera. Nie zdecydował się on jednak na zerwanie unii utrakwistów z Rzymem. Pomimo propozycji złożonej mu w 1523 roku przez Marcina Lutra, aby sam ogłosił się metropolitą praskim pozostał jedynie administratorem kościoła utrakwistycznego. Taboryci natomiast zerwali z tradycją sukcesji apostolskiej i ich biskupa Mikołaja z Pelhřimova ordynował zwykły ksiądz Marcin Húska. Podobnie postąpili w 1467 roku bracia czescy, których pierwszym seniorem został Maciej z Kunvaldu ordynowany przez księdza utrakwistycznego Michała z Žamberka (posiadającego ordynację biskupią waldensów).
