Konrad Czerwony
Z Wikipedii
Konrad Czerwony, niem. Konrad der Rote (ur. ok. 922 r.; zm. 10 sierpnia 955 r.) – książę Lotaryngii w latach 944-953, hrabia Speyergau, Wormsgau i Nahegau w 941 r., hrabia Frankonii w latach 942-945.
Jego ojciec Werner V był hrabią Wormsgau i Speyergau. Nie jest pewne kim była matka. Według jednego poglądu pochodziła z rodu Konradynów, według innego była to Hicha ze Szwabii córka księcia Burcharda II. W 942 Konrad uczestniczył w zawieraniu pokoju w Visé. W uznaniu zasług otrzymał tytuł książęcy. W 947 r. poślubił Ludgardę (zm. 953 r.), córkę króla Ottona I. Towarzyszył monarsze w wyprawie do Włoch w 951 r. W czasie powrotu do Niemiec został mianowany zarządcą Pawii. W 953 r. wraz z Ludolfem synem Ottona I wzniecił bunt przeciw bratu monarchy księciu Bawarii Henrykowi I. W 954 r. po klęsce buntu poddał się Langenzenn koło Fürth. Król Otto I pozbawił go wówczas Lotaryngii, zwracając mu inne dobra.
Konrad poległ w bitwie nad rzeką Lech. Został pochowany na katedrze w Wormacji. W dniu śmierci Konrada obchodzono w Kościele wspomnienie św. Wawrzyńca. Z tego powodu dla upamiętnienia poległego księcia w okolicach Spiry wybudowano wiele kościołów i kaplic ku czci św. Wawrzyńca.
Konrad Czerwony był protoplastą dynastii salickiej. Jego syn Otto I (ur. 948 r.) był księciem Karyntii.
