Księstwo Oleśnickie

Z Wikipedii

Księstwo Oleśnickie

Obszar księstwa pierwotnie był położony w granicach księstwa wrocławskiego. W 1294 r. w wyniku wojny pomiędzy Henrykiem III Głogowczykiem i Henrykiem V Brzuchatym księstwo znalazło się w granicach księstwa głogowskiego.

Samodzielne księstwo oleśnickie powstało w 1313 r. w wyniku podziału księstwa głogowskiego pomiędzy synów Henryka III. Księciem oleśnickim został wówczas Bolesław. Stan ten utrzymał się się do 1321 r., kiedy to po bezpotomnej śmierci Bolesława władzę objął tam jego brat Konrad I. Książę ten w 1329 r. złożył hołd lenny królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. Odtąd władztwo Piastów i ich następców należało do korony królestwa czeskiego jako jego lenno. Stan ten uległ zmianie dopiero 1742 r. w wyniku wojen śląskich, kiedy księstwo weszło w skład królestwa pruskiego. W skład księstwa oprócz stołecznej Oleśnicy wchodziły wówczas także Milicz, Bierutów, Syców i Kąty Wrocławskie.

W rękach potomków Konrada I księstwo oleśnickie pozostało, aż do wymarcia miejscowej linii Piastów tj. do 1492 r. Następnie księstwo znalazło się kolejno we władzy: Podiebradów (1495-1647), książąt wirtemberskich (1647-1752), książąt brunszwickich (1752-1792), Welfów (1792-1884), wreszcie jako uposażenie dla następcy tronu niemieckiego (do 1918 r.). W 1683 wprowadzono w księstwie Przymus szkolny.