Kuźma Galicki

Z Wikipedii

Kuźma Nikitowicz Galicki (ros. Кузьма Никитович Галицкий) (ur. 24 października 1897 Taganrog - zm. 14 marca 1973 Moskwa) - sowiecki dowódca, generał armii - 1955, Bohater Związku Radzieckiego (19.04.1945).

Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1917 wcielony do wojska, był podoficerem. W 1918 dobrowolnie wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej na Ukrainie, w składzie Południowego i Południowo-Zachodniego Frontu, na stanowiskach dowódcy plutonu, kompanii i batalionu.

W 1922 zakończył Wyższa Szkołę Taktyczną Piechoty i Akademię Wojskowa im. Frunze w 1927 r. Jako dowódca dywizji brał udział w wojnie sowiecko-fińskiej 1939-1940.

W czasie Wojny Ojczyźnianej 1941-45 dowodził dywizją i korpusem, był zastępcą dowódcy armii w Zachodnim i Północno-Zachodnim Froncie (czerwiec 1941 - marzec 1942), potem od września 1942 dowódca 3 Armii Uderzeniowej i 11 Armii Gwardii w składzie Kaliningradzkiego, 1 Bałtyckiego i 3 Białoruskiego Frontu.

Po wojnie dowodził wojskami Specjalnego Okręgu Wojskowego (1945 - 1946), od Przykarpackiego (1946 - 1951) i Odeskiego Okręgu Wojskowego (1951 - 1954), Północnej Grupy Wojsk (1955 - 1958). W 1958-1961 dowódca Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego.

Od stycznia 1962 w stanie spoczynku. Deputowany Rady Najwyższej ZSRR od 2. do 5. kadencji.

Odznaczony, m.in:

• Order Lenina (czterokrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Suworowa I stopnia
• Order Kutuzowa I stopnia
• Order Bohdana Chmielnickiego I stopnia
• Order Czerwonej Gwiazdy
• licznymi medalami

[edytuj] Źródło

Bolszaja Sowietskaja Encyklopiedija t.6 str. 64, wyd. 1971.