Kultury pól popielnicowych
Z Wikipedii
Kultury pól popielnicowych to krąg kultur późnej epoki brązu, występujący w Europie między 1300 - 700 p.n.e. Zalicza się do niego kultury: pilińską, łużycką, tyrolską, południowoniemiecką, dolnoreńską. Osiedla otwarte - stałe, często w miejscach z natury obronnych, oraz osady obronne, znane także osiedla palafitowe. Gospodarka oparta na uprawie ziemi i hodowli, prężne ośrodki metalurgii brązu. Charakterystyczny ciałopalny obrządek pogrzebowy popielnicowy z bardzo dużymi płaskimi cmentarzyskami - rzadziej spotyka się groby bezpopielnicowe, a od czasu do czasu także szkieletowe, w niektórych rejonach groby popielnicowe przykryte dużymi kurhanami i okazale wyposażone. Ceramika bogata pod względem form i ornamentów - naczynia wazowate, kubki, naczynia baniaste, i jajowate misy, czerpaki, dzbany i pucharki zdobione szerokimi żłobkami ukośnymi, pionowymi lub poziomymi, a także meandrami oraz grupami linii poziomych i ukośnych, zakreskowanymi trójkątami, rzadko ornamentami figuralnymi i scenami narracyjnymi. Wyroby z brązu: miecze, noże, sierpy, groty oszczepów, brzytwy, siekierki, szpile, zapinki, bransolety, klamry do pasa, guzki, wisiory, szczypczyki, naczynia, części rzędu końskiego pochodzenia kimmeryjskiego. Znane są też wyroby z żelaza, elementy kręgu pól popielnicowych przeniknęły do północnej Italii i południowej Anglii.
