Lech Kalinowski

Z Wikipedii

Lech Kalinowski (ur. 12 września 1920, zm. 15 czerwca 2004) – prof. zw. dr. hab., historyk sztuki, wybitny mediewista. Kawaler Orderu Odrodzenia Polski. Posiadał tytuł FBA.

Był członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN (w latach 1988-1991 był jego przewodniczącym), członkiem British Academy, honorowym profesorem ASP w Krakowie, laureatem nagrody Herdera (1997) oraz wielu innych nagród i wyróżnień (m.in. w 1993 otrzymał nagrodę im. ks. Idziego Radziszewskiego uchwaloną przez Zarząd Towarzystwa Naukowego KUL).

Związany był z Uniwersytetem Jagiellońskim od 1945 r., kiedy to podjął studia historii sztuki pod kierunkiem profesorów Wojsława Molé i Adama Bochnaka.

W 1962 r. został profesorem UJ, wykładał również w słynnym Institute for Advanced Study w Princeton i Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa w Baltimore (USA). Główną dziedziną badań profesora była sztuka średniowiecza i renesansu, której poświęcił szereg wybitnych rozpraw zebranych w tomie Speculum artis. Treści ideowe dzieła sztuki średniowiecza i renesansu (PWN 1989).

Jako metodolog opublikował m.in. studia o metodzie ikonologicznej Erwina Panofsky'ego oraz o teorii dziejów sztuki Maxa Dvoraka i szkoły wiedeńskiej. W 2001 r. został członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, a rok później członkiem Rady Muzeum przy Zamku Królewskim Na Wawelu – Państwowych Zbiorów Sztuki