Lekarstwo na miłość

Z Wikipedii

Lekarstwo na miłość
Oryginalny tytuł	Lekarstwo na miłość
Gatunek	Komedia kryminalna
Kraj produkcji	Polska
Język	pl
Główne role	Kalina Jędrusik Andrzej Łapicki Krystyna Sienkiewicz Mieczysław Czechowicz Jacek Fedorowicz Wieńczysław Gliński Roman Sykała
Data premiery	20 lipca, 1966
Czas trwania	95'
Produkcja
Reżyseria	Jan Batory
Scenariusz	Jan Batory, Joanna Chmielewska
Muzyka	Andrzej Trzaskowski
Zdjęcia	Antoni Wójtowicz
Scenografia	Zdzisław Kielanowski
Kostiumy	Maria Karmolińska
Montaż	Krystyna Batory
Produkcja	Zespół Filmowy "Syrena"

Lekarstwo na miłość, polski film fabularny zrealizowany w 1966 r. przez Jana Batorego na podstawie powieści Joanny Chmielewskiej "Klin". Komedia kryminalna. Film realizowano w Warszawie przy Bielańskiej, w Parku Saskim, na Mokotowie (Rogatki przy Puławskiej, Supersam) oraz w ścisłym Centrum (Emilii Plater przy Akwarium, skrzyżowanie Marszałkowska/Świętokrzyska).

[edytuj] Obsada aktorska

Kalina Jędrusik - Joanna
Andrzej Łapicki - Andrzej, kapitan milicji
Krystyna Sienkiewicz - Janka, koleżanka Joanny
Mieczysław Czechowicz - Chudy, członek szajki
Jacek Fedorowicz - członek szajki
Wieńczysław Gliński - Janusz, szef szajki
Roman Sykała - Kasjer, członek szajki
Ryszard Pietruski - Osiemnastka, członek szajki
Czesław Piaskowski - malarz remontujący mieszkanie Joanny
Ryszard Ronczewski - Drukarz, członek szajki
Henryk Staszewski - Kierowca, członek szajki
Ewa Krzyżewska - Honorata z centrali
Wacław Kowalski - milicjant biegnący za Osiemnastką
Zbigniew Józefowicz - porucznik milicji
Bolesław Płotnicki - szef Joanny w pracowni architektonicznej
Krystyna Feldman - pracownica Związku Kynologicznego
Zofia Czerwińska - kelnerka w kawiarni CDT
Zdzisław Leśniak - Andrzej z wyobrażeń Joanny
Ewa Radzikowska - Halina, koleżanka Joanny

i inni

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Komedia telefoniczna. Joanna spędza całe godziny przy telefonie, czekając na spotkanie z ukochanym, którego podejrzewa o niestałość. Telefon ciągle dzwoni, ale połączenia to pomyłki. Z czasem okazuje się, że numer Joanny przypadkowo jest bardzo zbliżony do numeru skrzynki kontaktowej fałszerzy pieniędzy. Milicja zaczyna ją podejrzewać, a na zwiady in cognito udaje się przystojny kapitan MO. Bohaterka w końcu z nudów i zdenerwowania odpowiada na szyfr. Rezultatem jest spore zamieszanie, nieudany skok i w rezultacie - zamach na życie Joanny. Na szczęście tuż obok jest kapitan, idealne lekarstwo na nieudaną miłość.

[edytuj] Ciekawostki

Ta sekcja może zawierać informacje trywialne, plotkarskie i tym samym niepotrzebne w artykule encyklopedycznym. Staraj się integrować ciekawostki z główną treścią artykułu. Po oczyszczeniu tej sekcji możesz usunąć szablon. Potrzebę wpisania ciekawostek możesz omówić w dyskusji artykułu.

Scena w Związku Kynologicznym, do którego przychodzi Joanna z prośbą o podanie osób posiadających czarne nowofunlandczyki - w tle otwierają się drzwi i wchodzi starsza pani z pieskiem na rękach. Tę osobę gra Jadwiga Andrzejewska - jedna z największych polskich przedwojennych aktorek.
Joanna w wannie kąpie się i wyobraża sobie co powie, gdy zadzwoni Janusz. W pewnym momencie aktorka zamiast swojej ręki, myje krawędź wanny.
Janka dzwoni do Joanny aby poinformować ją, że widziała Andrzeja. Scena dzieje się wewnątrz i na zewnątrz nieistniejącego już Supersamu w Warszawie. Scena kończy się pożegnaniem koleżanek - Janka biegnie do autobusu linii 125.
Mniej więcej w połowie filmu pojawia się piosenka "Witamina M". Autorami tekstu są panowie Zapert i Wawrzyniak, muzykę skomponował Jerzy Matuszkiewicz, a śpiewa Bohdan Czyżewski.