Lennox Lewis
Z Wikipedii
Lennox Claudius Lewis (ur. 2 września 1965) w West Ham w Londynie. Zawodowy bokser, który reprezentował Kanadę na Olimpiadzie, w boksie zawodowym występował jednak pod flaga brytyjską. Jego rodzice byli z pochodzenia Jamajczykami. Gdy Lennox miał 12 lat jego rodzina przeniosła się do Kanady. W liceum Lewis był wyróżniającym się młodym sportowcem, jednak nie przyjął oferty stypendium uniwersyteckiego połączonego z grą w drużynach koszykówki lub futbolu amerykańskiego. Zamiast tego skoncentrował się na boksie amatorskim. Po pięciu latach od rozpoczęcia treningów, w wieku 17 lat, został mistrzem świata juniorów.
W następnym roku reprezentował Kanadę na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles, gdzie dotarł do ćwierćfinałów - przegrał z przyszłym zdobywcą złotego medalu, Tyrellem Biggsem ze Stanów Zjednoczonych. Lewis został sklasyfikowany na 5 miejscu imprezy.
Po Olimpiadzie nie zdecydował się na rozpoczęcie kariery zawodowej. Po zdobyciu następnych tytułów amatorskich, cztery lata później w 1988 roku na olimpiadzie w Seulu, Lewis wywalczył złoty medal - w drugiej rundzie wygrał z Riddickiem Bowem z USA przez techniczny knock out. W roku 1988 powrócił do Anglii, przeszedł na zawodowstwo i zdobył tytuły mistrzowskie w Wielkiej Brytanii, Europie i krajach wspólnoty brytyjskiej w wadze ciężkiej.
Jego wola zwycięstwa była widoczna w czasie walki z Tyrellem Biggsem, do której doszło, gdy drugi z zawodników przeszedł na zawodowstwo. Lewis pokonał Biggsa przez nokaut.
31 października 1992 Lewis odniósł sensacyjne zwycięstwo nad Donovanem "Razorem" Ruddockiem w drugiej rundzie przez knock out, powszechnie uznawanym za najgroźniejszego pięściarza wagi ciężkiej po Mike'u Tysonie. W roku 1993 zdobył tytuł mistrza świata wagi ciężkiej WBC, stając się w ten sposób pierwszym brytyjskim czempionem w tej kategorii wagowej w dwudziestym wieku.
Lewis obronił swój tytuł w walkach z pretendentami, Amerykaninem Tonym Tuckerem i Brytyjczykiem Frankiem Bruno, którego pokonał po siedmiu rundach walki. Następnie pokonał Amerykanina Philipa Jacksona, nokautując go w ósmej rundzie.
W roku 1994 Lewis stracił swój tytuł WBC na rzecz Olivera McCalla z USA. 7 lutego 1997 roku Lewis został pierwszym brytyjskim bokserem, któremu udało się odzyskać utracony tytuł. Pokonał McCalla w walce o mistrzostwo, a następnie odniósł zwycięstwo nad Henrym Akinwande w czerwcu 1997 i Andrzejem Gołotą, w jednej z najszybciej rozstrzygniętych walk wagi ciężkiej, jakie zna historia boksu.
W 1998 pokonał w pięciorundowej walce Shannona Briggsa, zwyciężył też w pojedynku z Chorwatem, mistrzem Europejskiej Federacji Bokserskiej, Zeljkiem Mavrovicem, którego po 12 rundach pokonał na punkty.
Decydujący moment w karierze Lewisa nadszedł w marcu 1999 roku. Po zwycięstwie w walce z Evanderem Holyfieldem, w pojedynku o 3 tytuły mistrzowskie, aby zapobiec ewentualnym niesnaskom i kontrowersjom sędziowskim, uznał walkę za remis. W listopadzie tego samego roku pokonał Holyfielda w 12 rundach, zwyciężając na punkty.
W roku 1995 Lewis ufundował budowę Lennox Lewis College, znajdującego się w Hackney, w Anglii. Uczelnia rozpoczęła działalność inauguracją trzyletniego, pionierskiego programu, który ma zadanie niesienie pomocy młodym, utalentowanym zawodnikom. Za działalność charytatywną bokser otrzymał w roku 1999 nagrodę Freedom of The Borough Award.
W tym samym roku, w uznaniu nadzwyczajnych osiągnięć na polu edukacji i sportu, Lewis otrzymał doktorat honoris causa University of North London.
Lewis widnieje na serii specjalnych znaczków pocztowych, wydanych przez pocztę Jamajki w roku 2000.
