Leon Andrejew
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl encyklopedyczny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Leon Andrejew (ur. 1911, zm. 1980) – lekarz i działacz społeczny, organizator polskiej służby zdrowia po II wojnie światowej w Gorzowie Wielkopolskim.
Urodził się 12 czerwca 1911 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Ojciec Sergiusz był urzędnikiem bankowym, matka Kazimiera z domu Makarewicz prowadziła dom. W latach 1929 - 1935 studiował medycynę w Wilnie na Uniwersytecie im. Stefana Batorego i tam uzyskał dyplom lekarza. W 1934 roku poślubił Natalię Prokofiew i rozpoczął praktykę lekarską w Brześciu nad Bugiem. We wrześniu 1939 r., po wybuchu II wojny światowej, został zmobilizowany jako lekarz wojskowy, wziął udział w kampanii wrześniowej, a następnie dostał się do niewoli niemieckiej. W obozie jenieckim przebywał do 1942 r. Po zwolnieniu z obozu powrócił do Brześcia i pracował w szpitalu kolejowym. W 1943 r., przed zbliżającym się frontem, szpital został ewakuowany i przeniesiony do miejscowości Fakersee, pod Berlinem. Koniec wojny zastał go wraz z rodziną w Niemczech.
Natychmiast po zakończeniu wojny, w maju 1945 roku, Leon Andrejew wyruszył pieszo wraz z rodziną w kierunku Polski. Po drodze do Polski centralnej, gdzie miał rodzinę, został namówiony do pozostania w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie nie istniała wtedy służba zdrowia.
Od połowy maja 1945 roku, Leon Andrejew zorganizował w Gorzowie Wielkopolskim przychodnię lekarską pod egidą Polskiego Czerwonego Krzyża, punkt sanitarny na dworcu kolejowym, dom noclegowy. Współorganizował polską obsługę Szpitala Miejskiego Nr 1, gdzie pacjentami byli wtedy niemal wyłącznie Niemcy. Od czerwca 1945 prowadził ten szpital i leczył pacjentów wraz z jedynym pozostałym lekarzem Niemcem. W grudniu 1945 roku, po przybyciu innych lekarzy Polaków, został ordynatorem tego szpitala. W następnych, pionierskich latach dla polskiej administracji w Gorzowie, Leon Andrejew był działaczem Polskiego Czerwonego Krzyża i lokalnych Związków Zawodowych. Założył w Gorzowie Wielkopolskim Klub Filatelistyczny. W okresie tym zafundował również prywatne stypendium dla jednej z pracownic szpitala, by mogła studiować medycynę w Poznaniu.
Jego działalność zawodowa i społeczna w Gorzowie Wielkopolskim została nagle przerwana 9 listopada 1949 roku, kiedy to do jego mieszkania wkroczyła grupa polskich pracowników miejscowego Urzędu Bezpieczeństwa i zabrała Leona Andrejewa ze sobą. Żona pozostała z dwójką dzieci, uzyskała informację z UB, że Leon Andrejew nie istnieje w ewidencji aresztowanych. Przez szereg lat, mimo wielu starań, rodzinie nie udało się wyjaśnić losu aresztowanego męża i ojca. Dopiero po pięciu latach, w 1954 roku, rodzina otrzymała pierwszą wiadomość o losie aresztowanego: kartkę pocztową wysłaną z ZSRR, w której informował, że pracuje na Syberii w przemyśle drzewnym. Przyczyną porwania i następującego po nim zesłania do łagru był udział Leona Andrejewa w czasach studenckich w Wilnie w antykomunistycznej organizacji studenckiej.
Leon Andrejew powrócił do Gorzowa we wrześniu 1956 r. Podjął pracę jako lekarz w Szpitalu Miejskim, a w Przychodni Obwodowej prowadził Pracownię Rentgenologiczną. Jednak w o wiele mniejszym stopniu udzielał się społecznie. W 1971 roku opuścił wraz z rodziną Gorzów i przeniósł się do Radomia, a następnie do Warszawy, gdzie pracował jako kierownik Przychodni Radiologicznej przy jednej z przychodni obwodowych. Leon Andrejew zmarł 6 listopada 1980 r. w Warszawie.
