Levin August Gottlieb Theophil hrabia von Bennigsen
Z Wikipedii
Levin August Gottlieb Theophil Hrabia von Bennigsen (ros. Леонтий Леонтьевич Беннигсен), (ur. 10 lutego 1745 w Brunszwiku w Niemczech, zm. 3 grudnia 1826 w Bantein niedaleko Hildesheim w Niemczech), rosyjski generał w czasie wojen napoleońskich.
Urodził się w Brunszwiku niedaleko Hanoweru i służył z sukcesami jako część dworu hanowerskiego i jako oficer piechoty gwardii był uczestnikiem wojny siedmioletniej. W 1764 r. odszedł z armii Hanoweru i w 1773 r. zaczął służbę w armii rosyjskiej jako oficer polowy Wiackiego Regimentu Muszkieterów. Walczył przeciwko Turkom w 1774 r. i w 1778 r. awansując na podpułkownika następnego roku. W 1787 r. jego udział szturmie Oczakowa zapewnił mu awans do rangi brygadiera, po czym odznaczył się wielokrotnie w walkach z powstaniem kościuszkowskim oraz w wojnie perskiej w 1796 r. W 1794 r. został odznaczony trzeciego stopnia i dostał posiadłość w gubernatorstwie mińskim, po czym awansował na generała-majora za osiągnięcia w poprzednich kampaniach.
W 1798 r. został zwolniony ze służby wojskowej przez cara Pawła I za swoje kontakty z Platonem Zubowem. Wiadomo, że brał aktywny udział w planowaniu spisku na życie Pawła I, ale jego rola w aktualnym zabójstwie pozostaje kwestią nierozstrzygniętą. Car Aleksander I mianował go generałem-gubernatorem Litwy w 1801 r. i w 1802 r. generałem kawalerii.
W 1806 r. był dowódcą jednej z rosyjskich armii walczącej przeciwko Napoleonowi, w bitwie pod Pułtuskiem i zmierzył się z nim osobiście w bitwie pod Eylau (dzisiejszy Bagrationowsk). W bitwie pod Pułtuskiem udało mu się powstrzymać atak wojsk francuskich pod dowództwem Jeana Lannesa, ale mimo to wycofał się. Za Bitwę pod Pułtuskiem dostał order Św. Jerzego drugiej klasy a po Bitwie pod Eylau został nagrodzony orderem Św. Andrzeja najwyższym odznaczeniem w Imperium Rosyjskim. Tutaj mógł głosić, że zapoczątkował pierwszy odwrót Napoleona, lecz sześć miesięcy później doznał miażdżącej klęski w bitwie pod Frydlandem, która doprowadziła do pokoju w Tylży.
Bennigsen był bardzo krytykowany za bitwę pod Friedlandem i za dyscyplinę w armii, dlatego odszedł z niej na kilka lat, ale w kampanii w 1812 r. pojawił się ponownie na bardzo odpowiedzialnych pozycjach. Był uczestnikiem bitwy pod Borodino i pokonał Murata w starciu pod Tarutino gdzie został ranny w nogę, lecz po kłótni z marszałkiem Kutuzowem rosyjskim szefem sztabu, został zmuszony do odejścia z aktywnej służby w armii.
Po śmierci Kutuzowa został ponownie przywrócony do służby jako głównodowodzący. Bennigsen brał udział w bitwach pod Bautzen, Lutzen i prowadził jedną z kolumn, która przeprowadziła decydujący atak ostatniego dnia bitwy pod Lipskiem. Tego samego dnia został mianowany Hrabią przez cara Aleksandra I, i zaraz po tym dowodził siłami działającymi przeciw marszałkowi Davoutowi w północnych Niemczech, gdzie najbardziej znaną akcją z jego udziałem jest roczne oblężenie Hamburga (1813-1814). Po traktacie pokojowym w Fontainebleau został nagrodzony orderem Św. Jerzego pierwszej klasy najwyższym wojskowym odznaczeniem Imperium Rosyjskiego za wszystkie swoje walki podczas wojen napoleońskich.
Po pokoju utrzymywał dowództwo od 1815 r. do 1818 r., kiedy odszedł z aktywnej służby i osiadł w swojej hanowerskiej posiadłości w Bantein niedaleko Hildesheim. Pod koniec swojego życia całkowicie stracił wzrok. Miał syna Aleksandra Levin, hrabiego von Bennigsen.
