Lew Halicki
Z Wikipedii
Lew Halicki (ukr. Лев Данилович), (ur. ok. 1228 - zm. ok. 1301), książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245 - 1264).Rusią Halicko-Wołyńskiej rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.
Był synem króla Daniela Halickiego. W 1247 poślubił Konstancję, córkę króla Węgier Beli IV, młodszą siostrę św. Kingi. Po śmierci Bolesława Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską. Organizował łupieżcze napady Tatarów na Polskę.
W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (notabene nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą po którym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsko. Wspierał posiłkami Władysława Łokietka, w jego walkach z Wacławem II, co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi, które w 1301 zdobyły Lublin. Jego synem był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.
