Lucjusz Emiliusz Lepidus Paullus (konsul 50)
Z Wikipedii
Lucius Aemilius Lepidus Paullus M. f. Q. n. syn Marka Emiliusza Lepidusa konsula w 78 p.n.e. i brat Marka Emiliusza Lepidusa, triumwira. Członek prominentnego rzymskiego rodu Emiliuszy (Aemilii). Przydomek Paullus nadał mu ojciec dla uhonorowania Lucjusza Emiliusza Paullusa Macedońskiego, wybitnego w przeszłości członka rodu Emiliuszy, zasłużonego wodza, wsławionego zwycięstwem pod Pydną nad królem Macedonii, Perseuszem.
Lucjusz, odmiennie od swego ojca, wspierał w swojej politycznej karierze stronnictwo optymatów. Jego pierwszy znany akt polityczny to udział w oskarżaniu Katyliny, przywódcy spisku za konsulatu Cycerona. W 62 p.n.e. był członkiem kolegium triumwirów monetarnych wraz z Lucjuszem Skryboniuszem Libonem. W 59 p.n.e. był kwestorem Gajusza Oktawiusza w Macedonii i w tym czasie oskarżano go o konspirowanie przeciwko Pompejuszowi. Był do niego wrogo nastawiony, jako do tego, który doprowadził do upadku ojca Lucjusza w 78 p.n.e. Pozostawał jednocześnie w opozycji do Cezara. W roku 56 lub 55 sprawował edylat kurulny podczas którego przystapił do restauracji na rzymskim Forum Bazyliki Aemilii, monumentu powiązanego z jego rodem. W 53 p.n.e. został pretorem a w 50 p.n.e. osiągnął konsulat wraz z Gajuszem Klaudiuszem Marcellusem. Wsparcie finansowe ze strony Cezara w procesie rekonstrukcji Bazyliki Aemilii spowodowało, że Lucjusz udzielał politycznego wsparcia Cezarowi w czasie swojego konsulatu. Po śmierci Cezara udzielił wsparcia stronnictwu senatorskiemu i poparł ogłoszenie własnego brata, Marka wrogiem publicznym za połączenie się z Markiem Antoniuszem. Po uformowaniu się II triumwiratu brat w odpowiedzi umieścił go na czele listy proskrypcyjnej. Uniknąwszy śmierci połączył się z Brutusem w Azji. Po śmierci Brutusa wyjechał do Miletu, gdzie pozostał pomimo uzyskania przebaczenia.
Jego synem był Lucjusz Emiliusz Lepidus Paullus (cenzor 22).
Zobacz też:
