Ludwik Bukowski

Z Wikipedii

Ludwik Bukowski (ur. 15 sierpnia 1782 w Kluczach – zm. 15 sierpnia 1831 w Warszawie) – generał brygady wojsk polskich w czasie powstania listopadowego.

W czasie wojny polsko-austriackiej mianowany 9 sierpnia 1809 kapitanem 10. Pułku Huzarów Księstwa Warszawskiego. Przeszedł szlak bojowy tej formacji w czasie wojny z Rosją w 1812. Za odwagę odznaczony krzyżem kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Jako dowódca pułku wycofał się wraz ze swoim oddziałem na zachód. W kwietniu 1813 wstąpił do 4. Pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego. Za kampanię w Saksonii otrzymał krzyż Legii Honorowej. Na początku 1814 wstąpił do 2. Pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego.

W 1815 przydzielony do 4. Pułku Strzelców Konnych Królestwa Kongresowego. W 1818 rozpoczął służbę w 1. Pułku Strzelców Konnych Królestwa Kongresowego. W 1820 awansowany do stopnia podpułkownika, w 1829 jako pułkownik został dowódcą 1. Pułku Ułanów Królestwa Kongresowego.

W czasie powstania listopadowego na czele brygady kawalerii wziął udział w bitwie pod Białołęką. 19 czerwca 1831 w czasie bitwy pod Łysobykami nie pośpieszył na pomoc ze swoją kawalerią gen. Karolowi Turnie, czym walnie przyczynił się do klęski strony polskiej i załamania inicjatywy strategicznej powstania. 20 czerwca 1831 mianowany generałem brygady. 29 czerwca aresztowany i postawiony w stan oskarżenia przez Komitet Rozpoznawczy. Przetrzymywany na Zamku Królewskim w Warszawie, został zlinczowany przez tłum w czasie zamieszek.

[edytuj] Bibliografia

• Bronisław Pawłowski Ludwik Bukowski, w: Polski Słownik Biograficzny, t.III, Kraków 1937, s. 121-122.