Ludwik Chomiński

Z Wikipedii

Ludwik Chomiński (ur. 1 lutego 1890 w Olszewie k. Święcian, zm. 29 stycznia 1958 w Warszawie), polski polityk ludowy, wolnomularz i działacz społeczny na Wileńszczyźnie, poseł do Sejmu Litwy Środkowej i na Sejm II RP

Pochodził z rodziny inteligenckiej zaangażowanej politycznie w czasach carskiej Rosji - ojciec Aleksander Chomiński był posłem do Dumy II kadencji i członkiem Rady Państwa.

Ukończył gimnazjum rosyjskie w Wilnie, studiował nauki rolnicze i historyczno-społeczne w Krakowie w latach 1908-12.

W młodości aż do 1915 roku gospodarzył na rodzinnym majątku w Olszewie.

W 1919 roku zakładał PZL "Odrodzenie" na Wileńszczyźnie - orfanizację ludową o proggramie zbliżonym do polskiego "Wyzwolenia".

W kwietniu 1919 roku został redaktorem wileńskiej gazety "Nasz Kraj".

W 1922 roku wybrano go posłem do Sejmu Litwy Środkowej z listy PZL "Odrodzenie-Wyzwolenie", był wówczas zwolennikiem nadania Wileńszczyźnie pewnych form autonomii kulturalnej i politycznej.

W marcu 1922 roku delegaowano go do Sejmu Ustawodawczego w Warszawie. W okresie 1922-25 pełnił funkcję wiceprezesa PSL "Wyzwolenia", po tym jak wileńskie PZL wtopiło się w ogólnopolski ruch lewicowo-ludowy.

W latach 1922-27 ponownie piastował mandat posła - do 1925 roku z "Wyzwolenia", później włączył się do Poselskiego Klubu Pracy, a pod koniec kadencji pracował jako niezrzeszony.

W międzywojniu nadal związany z Wilnem, odgrywał znaczącą rolę w tamtejszym życiu społecznym, gospodarczym i kulturalnym. Był członkiem Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej, zawiadywał prywatną drukarnią PDN "Lux" (jedną z większych na Wileńszczyźnie), był właścicielem zakładu fotochemigraficznego w Wilnie. Należał do Towarzystwa Bibliofilów Polskich.

Zaangażowany w masonerię jeszcze w czasach rosyjskich (loża "Litwa"), przynależał doń i w wolnej Polsce (od 1921 roku do loży "Lucifer Agni").

W 1945 roku aresztowany przez NKWD i wywieziony w głąb Rosji.

Po 1946 roku działał w koncesjonowanym ruchu ludowym (SL i ZSL), szefowal jednemu z departamentów w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W latach 1948-49 dyrektorował Zarządowi Głownemu Centrali Rybnej w Warszawie.

Jest autorem będącej świadectwem epoki pracy naukowej "Od Darwina do Miczurina" (Warszawa 1950), w której sławi osiągnięcia radzieckiej genetyki.