Ludwik II de Burbon

Z Wikipedii

Ludwik II de Burbon, zwany Dobrym (1337 – 1410, w Montlucon) - najstarszy syn Piotra, księcia de Burbon, i Izabelli de Valois. Księstwo odziedziczył jako nastolatek po tym, jak jego ojciec zginął w bitwie pod Poitiers, w 1356.

Ludwik II miał problemy psychiczne, cierpiał na załamania nerwowe, podobnie zresztą jak jego siostra Joanna de Burbon - królowa Francji i matka późniejszego króla Karola VI Szalonego. Oboje odziedziczyli chorobę po swoim ojcu Piotrze I de Burbon, ten zaś po ich dziadku - Ludwiku I, księciu Burbon.

19 sierpnia 1371 poślubił Annę z Owernii (1358–1417), hrabinę Forez, córkę Berauda II - delfina Owernii. Para miała 4 dzieci:

• Katarzynę (1378),
• Jan I, książę Burbon (1381–1434),
• Ludwik, pan de Beaujeu (1388–1404),
• Izabella (1384–po 1451).

Ludwik II miał również kilkoro dzieci nieślubnych:

• Hektora, pana Dampierre-en-Champagne (1391-1414),
• Percewala (1402-1415),
• Piotra, rycerza
• Jacka,
• Jana, pana Tanry.