Ludwik VI Henryk Burbon-Condé
Z Wikipedii
Ludwik Henryk Józef Burbon, książę de Condé (ur. 13 kwietnia 1756, w Paryżu; zm. 27 sierpnia 1830, w zamku Saint-Leu) - książę francuskiej krwi królewskiej, dziewiąty książę d'Enghien (1756-1772), potem książę de Burbon (1772-1818) i po śmierci swego ojca, w 1818 - dziewiąty i ostatni książę de Condé, par Francji i zarządca Franche-Comté.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Jedyny syn Ludwika V Józefa Burbona (1736-1818), księcia de Condé i jego pierwszej żony - księżniczki Charlotty de Rohan-Soubise (1737-1760). W 1770 poślubił Matyldę Orleańską (1750-1822) - córkę Ludwika Filipa Orleańskiego (1725-1785), księcia Orleanu i Ludwiki Henrietty Burbon-Conti (1726-1759), i wnuczkę regenta.
W wieku zaledwie piętnastu lat, w chwili zawarcia tego związku, książę był uważany za zbyt młodego, aby skonsumować swoje małżeństwo. Jego żona powróciła więc do klasztoru, gdy ceremonia dobiegła końca. Lecz on zabrał ją i skorzystał ze swego mężowskiego prawa. Mieli jednego syna - Ludwika Burbona-Condé (1772-1804), księcia d'Enghien (którego Napoleon Bonaparte, powziąwszy podejrzenie o pewnej zmowie rojalistycznej przeciw niemu i rozjątrzony przez przygotowujących zamach - Cadoudala i Pichegru, którzy mieli współpracować z księciem - zlecił jego porwanie przez tajną policję i rozkazał rozstrzelać w fosie zamku Vincennes, 21 marca 1804).
W 1778, przy okazji balu maskowego, miała miejsce sprzeczka między księżną Burbon i hrabią d'Artois - bratem króla Francji. Aby pomścić zniewagę, diuk Burbon bił się w pojedynku w lasku Bulońskim ze swym kuzynem. Dwa lata później, w 1780 roku, był już w separacji ze swą małżonką, winny wydrwienia Kondeuszy w sztuce teatralnej, którą ona wyreżyserowała.
Miał następnie dwie nieślubne córki ze śpiewaczką operową, mademoiselle Marguerite Catherine Michelot:
- Adelajdę Charlottę Ludwikę (1780-1874), która poślubiła po raz pierwszy w 1803, w Londynie - Patryka Gabriela de Montessus, hrabiego de Rully (†1831) i po raz drugi Guy de Chaumont, hrabiego de Quitry, szambelana cesarza Napoleona I;
- Ludwikę Charlottę Aglaé (1782-1831).
[edytuj] Działalność polityczna
W 1789 emigrował ze swym ojcem i synem z ojczyzny. Walczył w armii swego ojca, potem w 1792, w Kraju Basków oddzielił się, aby wyprowadzić swoją własną armię. W 1795, organizował chybioną wyprawę hrabiego d'Artois do Wandei. W 1801 wyjechał, aby zamieszkać w Londynie ze swym ojcem. W 1814 powrócił do Francji. Podczas Stu Dni, poszukiwał sposobu na zorganizowanie oporu rojalistów w Andegawenii przed ucieczką do Hiszpanii. Za Drugiej Restauracji, został mianowany Wielkim Szambelanem.
[edytuj] Powrót z emigracji
Podczas, gdy mieszkał na emigracji w Londynie, gdzie żył po pańsku, spotkał w 1810, w domu zamkniętym na Piccadilly, Sophie Dawes - prostą służącą, którą uczynił swoją metresą. Umożliwił jej otrzymanie upragnionej edukacji. W czasach Restauracji, miała wzięcie we Francji i, biorąc pod uwagę separację z nią, wydał ją za mąż za barona de Feucheres.
[edytuj] Testament
W 1829, podpisał testament przekazując baronowej de Feucheres 2 miliony franków, jak również swoje zamki i majątki w Saint-Leu, Taverny, Enghien, Montmorency, i Mortefontaine, jak również pawilon w Pałacu Burbońskim, i zamek Écouen w celu stworzenia sierocińca dla dzieci żołnierzy z armii Kondeusza i z Wandei. Resztę swej fortuny - której zamek Chantilly i wszystkie jego dobra reprezentujące jakieś 66 milionów franków - zapisał swemu potomkowi i chrześniakowi - diukowi d'Aumale, synowi Ludwika Filipa Orleańskiego, przyszłego króla Francuzów. Ten ostatni znalazł się wtedy w wieku ośmiu lat na czele największej fortuny ziemskiej i finansowej Francji. Dziedzic dóbr z długiej linii książąt Kondeuszy, zapisał w spadku swemu otoczeniu, po swej śmierci, kwiat swych posiadłości - "własność Chantilly w całości z jej lasem, [...], jej gmachami i tym co one zawierają, trofea, tablice, książki, archiwa, przedmioty sztuki" - Instytutowi Francuskiemu.
[edytuj] Zagadka śmierci
Rankiem 27 sierpnia 1830, krótko po nastąpieniu monarchii czerwcowej, książę Kondeusz (którego nazywano jeszcze, najczęściej, diukiem Burbońskim) został znaleziony powieszony za szyję, lecz stopami dotykający ziemi, u zamka okiennego swego pokoju w swoim zamku Saint-Leu, który nabył w 1816. Nic, w życiu księcia, który wyspał się normalnie w przedzień, nie mogło świadczyć o jakimś napięciu samobójczym. Natychmiast, legitymiści puścili w obieg plotkę o morderstwie, oskarżając Ludwika Filipa i królową Marię Amelię o bycie jego komandytariuszami, aby umożliwić swemu ostatniemu synowi wyłudzenie niezmiernej spuścizny księcia.
Spowiednik księcia - ojciec Pellier de Lacroix, ogłosił publicznie, że książę Kondeusz był niewinny swojej śmierci, inaczej mówiąc nie był samobójcą. Uważa się dzisiaj za najbardziej prawdopodobne, że zastosował duszenie jako stymulację seksualną. Baronowa de Feucheres miałaby być utrzymywana w jego zależności z powodu swej zdolności w tej szczególnej praktyce. Książę miałby ulec seansowi dalej posuniętemu niż zazwyczaj, bądź wypadkowi, bądź morderstwu. Baronowa w następstwie miałaby doprowadzić, z pomocą swego brata, do zainscenizowania samobójstwa. Lecz jeśli nawet baronowa de Feucheres była podejrzewana, to nie była niepokojona, śledztwo nie zyskałoby pozwolenia na powstanie, gdyż zbrodnia była zlecona.
[edytuj] Ciekawostki
Morderstwo na księciu Burbońskim zostało przepowiedziane w jednym z czterowierszy Michela Nostradamusa. Brzmi on po polsku następująco:
Q.1.39
Nocą w łóżku najważniejszy uduszony,
Dla zbytniego zabawienia blond wybrańca.
Przez trzech Cesarstwo zastąpione wyczerpane,
Na śmierć skaże dokument (garderobiana, straż), & pakiet nie wybrany (nie Leu).
| Poprzednik Ludwik V Józef |
 |
Książę Condé 1818-1830 |
|
Następca brak |
