Lutowanie bezołowiowe

Z Wikipedii

Lutowanie bezołowiowe – lutowanie przy użyciu stopu niezawierającego ołowiu.

W elektronice najczęściej do lutowania używany jest stop cynowo-ołowiowy. Jednakże od 1 lipca 2006 w Unii Europejskiej wprowadzono ograniczenie używania substancji niebezpiecznych w sprzęcie elektronicznym (dyrektywa RoHS), w tym ołowiu w stopach lutowniczych.

Wprowadzenie technologii wymaga zmiany parametrów pracy urządzeń lub wymiany ich na nowe dostosowane do nowej technologii. W technologii bezołowiowej występują trudności:

• zwiększona temperatura rozpływu lutowia,
• kulkowanie się lutowia bezołowiowego w piecach do lutowania rozpływowego oraz przy lutowaniu ręcznym ze względu na duże napięcie powierzchniowe.

Podczas lutowania na powierzchni rezystorów i kondensatorów na korpusie chipu powstawać mogą kulki kapilarne, przy czym w zależności od przyczyny ich powstawania mają one różne rozmiary. Przyczynami takimi są: gorące ześlizgnięcie się (załamanie, hot slump), niedostateczna rozpływność (smarnowność, spreadbility), zwilżalność czy fluidyzacja topnika podczas topienia lutu.

Punkt rozpływu stopu używanego przy lutowaniu bezołowiowym wynosi 215-220°C. Lut bezołowiowy jest matowy o nieco ziarnistej powierzchni, dlatego też wykrywanie niewłaściwych połączeń jest utrudnione.

Skład najczęściej używanych stopów do lutowania bezołowiowego:

• SnAg_3,5 (221°C) - do zastosowań elektronicznych
• SnAg_2,0 (221-226°C)
• SnCu_0,7 (227°C) - do zastosowań elektronicznych
• SnAg_3,5Bi_3,0 (206-213°C)
• SnBi_7,5Ag_2,0 (207-212°C)
• SnAg_3,8Cu_0,7 (217°C)
• SnAg_2,6Cu_0,8Sb_0,5 (216-222°C)

Dopuszcza się domieszkę poniżej 0,1% ołowiu.

[edytuj] Zobacz też

• lutowanie
• stop lutowniczy
• temperatura topnienia
• kalafonia
• tinol
• topnik
• zimny lut

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny techniki. Jeśli możesz, rozbuduj go.