Małgorzata II Flandryjska

Z Wikipedii

Małgorzata II (Flandria) Małgorzata I (Hainaut)
Hrabina Flandrii razem z Wilhelmem i Gwidonem
Okres urzędowania	od 5 grudnia 1244 do 29 grudnia 1278
Poprzednik	Joanna I
Następca	Gwidon de Dampierre
Hrabina Hainaut
Okres urzędowania	od 5 grudnia 1244 do 10 lutego 1280
Poprzednik	Joanna I
Następca	Jan I d'Avesnes
Dane biograficzne
Dynastia	Flandryjska
Urodzona	1202
Zmarła	10 lutego 1280 Gandawa
Ojciec	Baldwin I
Matka	Maria z Szampanii
Mąż	Bouchard IV d'Avesnes Wilhelm II de Dampierre
Dzieci	Jan I d'Avesnes Wilhelm III de Dampierre Gwidon de Dampierre

Małgorzata II, zwana Małgorzatą z Konstantynopola (ur. 1202, zm. 10 lutego 1280), hrabina Flandii i Hainaut, młodsza córka Baldwina I, cesarza łacińskiego, hrabiego Flandrii i Hainaut, oraz Marii, córki Henryka I, hrabiego Szampanii.

W 1202 r. ojciec Małgorzaty wyruszył na IV wyprawę krzyżową i został łacińskim cesarzem Konstantynopola. Podczas jego nieobecności opiekę nad Małgorzatą i jej starszą siostrą Joanną sprawowała matka. W 1204 r. ona również wyruszyła na Wschód, gdzie zmarła w wyniku zarazy. Opiekę nad dziewczynkami sprawował ich stryj, Filip z Namur. W 1205 r. cesarz Baldwin zmarł w bułgarskiej niewoli i Joanna została hrabiną Flandii i Hainaut. W 1208 r. Filip z Namur przekazał kuratelę nad Joanną i Małgorzatą królowi Francji Filipowi II Augustowi.

W 1212 r. poślubiła wpływowego rycerza z Hainaut i swojego opiekuna, Boucharda IV d'Avesnes (1182 – 1244), syna Gautiera II d'Avesnes i Małgorzaty, córki Tybalda V Dobrego, hrabiego Blois. Bouchard i Małgorzata mieli razem trzech synów:

• Baldwin (zm. ok. 1219)
• Jan I (1 maja 1218 – 24 grudnia 1257), pan d'Avesnes
• Baldwin (ok. 1219 – 1289), pan de Beaumont, jego córka, Beatrycze, poślubiła Henryka VI Luksemburskiego

Małżeństwo to zostało zawarte z miłości i początkowo zyskało aprobatę Joanny. Wkrótce jednak doszło do sporu między siostrami na temat uposażenia młodszej siostry. Joanna podjęła więc starania o unieważnienie małżeństwa Małgorzaty. Zwróciła się w tej sprawie do papieża Innocentego III, który 19 stycznia 1216 r. ekskomunikował Boucharda i Małgorzatę, ale nie unieważnił małżeństwa. Małgorzata wraz z mężem schroniła się w Luksemburgu, ale Bouchard został w 1219 r. pojmany. Wolność odzyskał w 1221 r. za cenę rozwiązania małżeństwa z Małgorzatą.

Kiedy Bouchard udał się do Rzymu by uzyskać rozwód od papieża, Małgorzata, za radą Joanny, wyszła za mąż w 1223 r. za szampańskiego rycerza Wilhelma II de Dampierre (1196 – 3 września 1231), syna Gwidona II de Dampierre i Matyldy I de Bourbon. Wilhelm i Małgorzata mieli razem trzech synów i córkę:

• Wilhelm III (1224 – 6 czerwca 1251), hrabia Flandrii i pan de Dampierre
• Gwidon de Dampierre (ok. 1226 – 7 marca 1304), hrabia Flandrii i margrabia Namur
• Jan I (zm. 1258), pan de Dampierre, wicehrabia Troys, konetabl Szampanii
• Joanna, żona Hugona III z Rethel i Tybalda II de Bar

Sytuacja jaka powstała po tym małżeństwie wywarła wpływ na dzieje Flandrii i Hainaut. Pojawiły się głosy, że drugie małżeństwo Małgorzaty jest nieważne (bigamia), a dzieci z tego małżeństwa nie mają praw do tronu wyżej wymienionych hrabstw. Konflikt zaotrzył się w 1244 r., kiedy to po śmierci Joanny Małgorzata została hrabiną Flandrii i Hainaut. Od razu rozpoczęła się wojna (tzw. I wojna sukcesyjna o Flandrię i Hainaut) pomiędzy synami Małgorzaty z pierwszego i drugiego małżeństwa – Janem d'Avesnes i Wilhelmem de Dampierre.

W 1246 r. w konflikt wmieszał się król Francji Ludwik IX Święty, który doprowadził do zawarcia pokoju. Na jego mocy Hainaut miało przypaść potomkom Małgorzaty z domu Avesnes, a Flandria z domu Dampierre. Jan d'Avesnes ogłosił się hrabią Hainaut, ale zmarł w 1257 r. Jego syn, Jan, został hrabią Hainaut po śmierci babki w 1280 r. We Flandii w 1247 r. Małgorzata dopuściła do współrządów Wilhelma, ale ten zmarł w 1251 r.

Ludwik IX wyruszył w 1248 r. na VI wyprawę krzyżową i przebywał na Wschodzie do 1254 r. W tym czasie Małgorzata i jej młodszy syn Gwidon, chcieli zlikwidować podział dokonany przez francuskiego króla. W odpowiedzi Jan d'Avesnes zawarł sojusz w hrabią Holandii i królem Niemiec Wilhelmem w obronie status quo. Wojna została rozstrzygnięta 4 lipca 1253 r. pod Westcapelle, gdzie Jan pokonał wojska Gwidona. Podział ziem został utrzymany.

Małgorzata nie poddała się jednak i zawarła sojusz z młodszym bratem króla Francji, Karolem Andegaweńskim. Karol poparł jej sprawę, ale nie udało mu się pokonać Jana, a sam ledwo uniknął śmierci. W 1254 r. powrócił król Ludwik i zmusił obie strony do respektowania swojego wyroku sprzed 8 lat.

W 1278 r. Małgorzata przekazała rządy we Flandrii Gwidonowi de Dampierre. Hrabiną Hainaut pozostała do swojej śmierci w 1280 r.