Małgorzata Maultasch

Z Wikipedii

Małgorzata Maultasch, niem. Margarete von Tirol, czes. Markéta Tyrolská lub Markéta Pyskatá, (ur. 1318 r.; 3 października 1369 r. w Wiedniu) - hrabina Tyrolu od 1335 r.

Małgorzata była córką Henryka, księcia Karyntii i byłego króla Czech i jego drugiej żony Adelajdy Brunszwickiej. Jej ojciec nie miał męskich potomków i Małgorzata była jego spadkobierczynią. 16 września 1330 r. została wydana za Jana Henryka Luksemburskiego, syna króla Czech Jana Luksemburskiego. 2 listopada 1341 r. z pomocą szlachty tyrolskiej wygnała swojego męża z kraju. Już 10 lutego 1342 r. poślubiła Ludwika V Brandenburskiego, syna cesarza Ludwika IV. Wywołało to konflikt z papiestwem. Tyrol został obłożony intedryktem. Małżeństwa bronili Marsyliusz z Padwy i William Ockham uznając je za pierwsze małżeństwo cywilne w średniowieczu. Dopiero w 1349 r. na wniosek Małgorzaty jej małżeństwo z Janem Henrykiem zostało unieważnione z powodu rzekomej impotencji męża. Był to jednak tylko pretekst. Jan Henryk z kolejnego małżeństwa doczekał się sześciorga dzieci. Miał także naturalnego syna.

Małgorzata z drugiego małżeństwa doczekała się tylko jednego syna Meinharda urodzonego w 1344 r. W latach 1358-1359 ożeniła go z Małgorzatą, córką Albrechta II. Po śmierci męża w 1361 r. Małgorzata Maultasch sprawowała władzę wraz z synem Meihardem. Po jego bezpotomnej śmierci (zm. 13 stycznia 1363 r.) przekazała prawa do Tyrolu Rudolfowi IV Habsburgowi. Decyzję zatwierdził cesarz Karol IV i 8 lutego 1364 r. nadał Rudolfowi IV Tyrol jako lenno.

Przydomek Maultasch pojawia się ok. 1366 r. i oznaczał pierwotnie kobietę rozpustną. Nawiązywał do jej powtórnego małżeństwa zawartego bez rozwiązania poprzedniego związku. Używany był przez papieską i czeską propagandę. Dopiero w 1425 r. pojawiła się interpretacja nawiązująca do twarzy (gęba jak kieszeń). Od tej pory Małgorzata uchodzi za niezwykle brzydką osobę co nie znajduje potwierdzenia w źródła powstałych za jej życia, które określały ją jako bardzo piękną kobietę.

[edytuj] Bibliografia

• Dworzaczek W., Genealogia, W. 1959, tabl. 74.
• J. Spěváček, Karel IV, Praha 1979, s. 61, 79, 97, 112-114, 122, 127-130, 146-147, 154, 156, 172.
• Velké dějiny zemí Koruny české, t. IV a, Praha 2003.
• Zientara B., Historia powszechna średniowiecza, wyd. 2, Warszawa 1973, s. 474.