Włodzimierz Dworzaczek

Z Wikipedii

Włodzimierz Dworzaczek (ur. 15 października 1906 w Mińsku Litewskim, obecnie Białoruś, zm. 23 września 1988 w Poznaniu), polski historyk, heraldyk, genealog, profesor Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Studiował nauki historyczne w Poznaniu, w 1932 obronił doktorat. W 1928 przejął materiały heraldyczne zmarłego Artura Reiskiego i kontynuował jego (oraz wcześniej Adama Bonieckiego) prace nad Herbarzem polskim; opracował tom XVII dzieła, ale nie zdążył go opublikować - w 1944 rękopis wraz z archiwum Bonieckiego i Reiskiego spłonął w Bibliotece Krasińskich w czasie powstania warszawskiego.

Po II wojnie światowej pracował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu; w 1947 habilitował się, ale ze względów politycznych habilitacja nie została zatwierdzona. Od 1955 był docentem, od 1957 profesorem nadzwyczajnym, od 1968 profesorem zwyczajnym; w latach 1958-1975 kierował Zakładem Historii Polskiej.

Pracował nad nowoczesnym herbarzem Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów wielkiej własności w Wielkopolsce (nieukończony). Był jednym z redaktorów edycji Liber chamorum Waleriana Nekandy Trepki (1963). Opublikował m.in.:

• Genealogia (1959, z tabelami genealogicznymi)
• Leliwici Tarnowscy (1971)
• Hetman Jan Tarnowski (1985)
• około 200 haseł w Polskim Słowniku Biograficznym

W dniu 15 października 2007 w archiwum miejskim w Poznaniu odsłonięta została tablica pamiątkowa w hołdzie Włodzimierzowi Dworzaczkowi oraz zorganizowana została poświęcona jego osobie wystawa. Na owej tablicy widnieje prawdziwy rok urodzenia historyka 1905 a nie 1906. Zdaniem badaczy - bibliografów we wcześniejszych zapiskach popełniono błąd.

Źródła:

• Słownik historyków polskich (pod redakcją Marii Prosińskiej-Jackl), Warszawa 1994