Maciej Borkowic

Z Wikipedii

Maciej Borkowic (Maćko Borkowic) herbu Napiwon - (? - 9 lutego 1360 w Olsztynie), wojewoda poznański od 1343, starosta poznański 1348-1352, przywódca konfederacji wielkopolskiej.

W 1340 wziął udział, wraz z rycerstwem wielkopolskim, w wyprawie na Ruś Czerwoną.

Kazimierz III Wielki, ulegając naleganiom możnych rodów wielkopolskich zniósł w 1348 urząd starosty generalnego Wielkopolski i ustanowił dwóch starostów: poznańskiego (którym mianował Maćka) i kaliskiego (którym został Przecław z Gułtowa). Doprowadziło to jednak szybko do wybuchu zamieszek w tej dzielnicy. Kazimierz w 1352 odsunął tych starostów, przywracając urząd starosty generalnego, którym mianował Ślązaka Wierzbiętę z Paniewic.

Ta nominacja spowodowała już jawny bunt Wielkopolan, który przeistoczył się w konfederację rycerską, zawiązaną 2 września 1352 w Poznaniu przez możne rody Borków, Awdańców, Grzymalitów, Nałęczów i Zarembów. Wielkopolska pogrążyła się w odmętach wojny domowej. Na domiar złego Borkowic zabił wojewodę kaliskiego Beniamina z Urzasowa, co doprowadziło do jego wygnania z kraju. Maćko przebywał na Śląsku, skąd powrócił w 1356. 16 lutego 1358 w Sieradzu złożył przysięgę wierności królowi. W rocie przysięgi po raz pierwszy użyte zostało sformułowanie Rzeczpospolita (łac. Respublica). Nie zaprzestał jednak knowań i w 1360 został aresztowany w Kaliszu, osadzony na tamtejszym zamku królewskim, a nastepnie osądzony przez samego króla^[1]. Skazany na śmierć głodową zmarł w wieży na zamku w Olsztynie.

Przypisy