Maciej Hłasko
Z Wikipedii
Maciej Roman Hłasko (ur. 1 listopada 1906 w Warszawie, zm. 13 września 1939 w Warszawie) - polski prawnik, autor prac z zakresu obrony przeciwpożarowej.
Pochodził ze szlacheckiej rodziny, pieczętującej się herbem Leliwa. Był synem Józefa Henryka Feliksa Hłaski, zmarłego w 1922 roku komendanta Warszawskiej Straży Pożarnej, i Romany z domu Hłasko. Rodzice Macieja byli ze sobą blisko spokrewnieni - Józef był bratem ojca Romany. Jednak udało im się uzyskać papieską dyspensę na zawarcie małżeństwa. Maciej miał dwóch braci - Józefa i Wawrzyńca oraz dwie siostry - Marię i Annę.
Po śmierci ojca w 1922 roku Maciej wraz z matką i siostrą Anną musiał opuścić służbowe mieszkanie na ulicy Nalewki w Warszawie i przenieść się do skromnego mieszkania na ulicy Chłodnej.
Uczył się od 1915 r. w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, a następnie w 8 Klasowym Gimnazjum Męskim Kazimierza Kulwiecia w Warszawie, które ukończył z opóźnieniem z powodu smierci ojca. W roku 1920 r. w czasie inwazji bolszewickiej służył na froncie jako ochotnik w 10 pac.
Od roku 1927 należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Aquilonia, studenckiej organizacji ideowo-wychowawczej.
Maciej, aby móc się uczyć i studiować, dorabiał korepetycjami. W roku akademickim 1927/28 rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Studia nie przebiegały pomyślnie dla Hłaski. Po jednej szczególnie bezsensownej odpowiedzi profesor wyrzucił go za drzwi, podobno gonił go jeszcze na korytarzu, głośno krzycząc "Przecz!"[1].
W efekcie przeniósł się do Wilna, gdzie wstąpił w 1928 r. na Wydział Prawa i Nauk Społecznych USB; studia ukończył w roku akad. 1932/33. Gdy wrócił do Warszawy, zaczął pracować jako radca ministerialny w Komisji do spraw Walki z Pożarami przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.
26 stycznia 1933 roku w warszawskim kościele św. Karola Boromeusza poślubił Marię Łucję Rosiak (ur. 1908), córkę Józefa i Józefy ze Szczepaniaków. Maria studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, jednak studia przerwała i pracowała jako sekretarka dyrekcji w Polskim Banku Przemysłowym.
Po ślubie Maria i Maciej Hłaskowie zamieszkali w Złotokłosie pod Warszawą. 14 stycznia 1935 roku urodził się ich jedyny syn - Marek. Krótko potem przenieśli się do Warszawy, gdzie zamieszkali przy ulicy Śniadeckich.
W 1936 roku Maciej wydał książeczkę Gore! (Jak bronić się przed pożarem), a w 1937 roku napisaną wspólnie z M. Lewickim pracę Obrona przeciwpożarowa i obrona przeciwlotniczo-pożarowa.
W 1937 roku Maciej rozwiódł się z Marią, a w 1938 roku w Wilnie poślubił Beatę Andrychiewicz. W celu zawarcia drugiego związku małżeńskiego przeszedł z katolicyzmu na ewangelicyzm.
Hłasko chorował na gruźlicę nerek; ona też była powodem jego śmierci. Zmarł 13 września 1939 roku w Warszawie. Został pochowany w Łowiczu.
Maciej zmarł, gdy jego syn Marek, później wybitny prozaik, miał zaledwie pięć lat. Zdaniem biografa tego ostatniego, Andrzeja Czyżewskiego, opowieści o przygodach Macieja Hłasko pozwalają zakładać, że jego syn był taki, jaki był, dlatego że bardzo wiele odziedziczył po ojcu, a nie dlatego, że był ojca pozbawiony[2].
W opowiadaniu Dom mojej matki (z tomu Pierwszy krok w chmurach z 1956 roku) Marek pisał: Prawie nie pamiętam ojca, lecz z opowieści wiem, że przez całe życie paliło mu się pod czaszką. Był to jednak zimny ogień inteligenta, który nie daje nic prócz blaski.
Przypisy
[edytuj] Bibliografia
- Czyżewski A., Piękny dwudziestoletni, Warszawa 1999, s. 9-19.
