Maeglin

Z Wikipedii

Maeglin - fikcyjna postać w uniwersum J.R.R. Tolkiena. Urodził się w 320 roku Pierwszej Ery, zginął w 510 roku Pierwszej Ery. Żył przez 190 lat.

Syn ciemnego elfa Eöla i siostry Turgona, Aredheli. Urodził się w puszczy Nan Elmoth. Gdy się urodził, matka skrycie dała mu imię w języku Noldorów (quenyi) Lómion, co znaczy Dziecko Półmroku. Imię Maeglin (sind. Bystrooki) dostał od ojca gdy ukończył 12 lat. Przyjaciel krasnoludów. Wraz z ojcem często odwiedzał siedziby krasnoludów w Górach Błękitnych, Nogrod i Belegost.

Cytat z Silmarillionu:

Gdy Maeglin wyrósł na młodzieńca, okazało się, że odziedziczył rysy i postawę po noldorskich przodkach, lecz usposobieniem i umysłem wdał się w ojca. Mówił mało i tylko o tym, co go najbardziej bezpośrednio dotyczyło, wtedy jednak głos jego brzmiał tak władczo, że zmuszał do posłuchu i tłumił wszelkie sprzeciwy. Był wysoki, włosy miał czarne, oczy ciemne, lecz błyszczące i bystre, jak wszyscy Noldorowie, a cerę białą.

Kiedy jego ojciec wyruszył w podróż do krasnoludów, on wraz z matką uciekł z Nan Elmoth do Gondolinu, gdzie został ciepło przyjęty. Tam właśnie ujrzał po raz pierwszy Idril, córkę Turgona i się w niej zakochał. Maeglin często wybierał się z najbliższymi towarzyszami poza krąg gór (tajemnie, gdyż Turgon nic o tym nie wiedział) i pechowo wpadł w ręce orków, którzy zawlekli go do Angbandu. Pod groźbami tortur Maeglin załamał sie i wyjawił Morgothowi położenie Gondolinu i jakimi ścieżkami się można tam dostać.

Zginął podczas napaści na Gondolin, zabity przez Tuora, zleciał z murów miasta trzykrotnie się odbijając od skał Amon Gwareth.