Marie Victor Nicolas de Fay de La Tour Maubourg

Z Wikipedii

Marie Victor Nicolas de Fay de La Tour Maubourg albo Latour-Maubourg (ur. 22 maja 1768 w La Motte-de-Galaure, zm. 12 lutego 1850 w Dammarie-les-Lys) generał dywizji armii francuskiej, minister spraw zagranicznych i minister wojny w latach 1819-1821.

Najmłodszy syn Claude'a Florimonda de Fay de Cosse hrabiego de la Tour Maubourg i Marie Francoise de Vachon de Belmont. Pochodził ze starej szlacheckiej rodziny, której korzenie sięgały połowy XVI wieku. Jego starszy brat Marie Charles Cesar również był generałem francuskiej armii.

15 lipca 1782 w stopniu podporucznika dołączył do 3 pułku piechoty (de Beaujolais). 5 lutego 1792 został mianowany dowódcą 3 pułku szaserów konnych. Kilka miesięcy później dostał się do austriackiej niewoli, jednak już po kilku tygodniach został uwolniony. Nie powrócił do ojczyzny, gdyż otrzymał rozkaz oddelegowujący go na emigrację do Brukseli, gdzie spędził 5 lat.

Do Francji powrócił w 1799 i krótko potem na pokładzie fregaty "Ozyrys" został wysłany przez Pierwszego Konsula z rozkazami do Egiptu. Wziął udział w oblężeniu Belbeis.

13 marca 1801 w Aleksandrii gen. Maubourg już jako dowódca 22 pułku szaserów konnych został ranny odłamkiem pocisku. Wkrótce potem powrócił ze swoim regimentem do Francji.

Po powrocie został oddelegowany do Niemiec, gdzie jego korpus wszedł w skład brygady gen. Milhauda, obecnej jako cześć Korpusu Rezerwowego Kawalerii księcia Murata pod Austerlitz. 24 grudnia 1805, kilkanaście dni po tym zwycięstwie, Latour Maubourg został mianowany na generała brygady. Podczas działań pod Jeną jako dowódca brygady dragonów (9 i 22 pułk) został przydzielony do dywizji dragonów gen. Carniere de Beaumont. W maju 1807 został awansowany do stopnia generała dywizji a w 1808 obdarowany tytułem barona cesarstwa.

Wraz z zakończeniem działań przeciw wojskom rosyjskim gen. Maubourg został przeniesiony do Korpusu marsz. Jean-Baptiste Bessieres'a, zmierzającego w kierunku Hiszpanii. Brał udział w większości działań wojennych i został odwołany dopiero w 1812.

Podczas drugiej wojny polskiej dowodził IV Korpusem Rezerwowym Kawalerii, w skład którego wchodziła dywizja gen. Aleksandra Różnieckiego. Gen. Maubourg został ranny pod Borodino, wykazał się pod Możajskiem oraz podczas odwrotu z Rosji, za co w 1813 otrzymał Wielki Krzyż Reunion.

Po upadku Napoleona nie zawahał się przejść na stronę Burbonów. Przejściowo zajmował nawet stanowisko ambasadora w Londynie w 1819. Zmarł w 1850.