Matwiej Zacharow

Z Wikipedii

Matwiej Wasiljewicz Zacharow, ros. Матвей Васильевич Захаров (ur. 17 sierpnia 1898 w Twerze, zm. 31 stycznia 1972) – marszałek Związku Radzieckiego, wysoki radziecki wojskowy, dwukrotny szef Sztabu Generalnego oraz szef wywiadu wojskowego GRU w latach 1949–1952.

W czasie I wojny światowej Zacharow uniknął poboru do wojska i aktywnie działał w ruchu antywojennym. W kwietniu 1917 roku wstąpił do bolszewickiej Czerwonej Gwardii. W tym samym roku w październiku brał udział w szturmie na Pałac Zimowy.

Brał udział w wojnie domowej awansując w Armii Czerwonej. Studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego. We wrześniu 1935 roku, w wieku 35 lat, objął dowództwo pułku, a w 1936 roku został wysłany do nowo utworzonej Akademii Sztabu Generalnego. Przeżył stalinowskie czystki i w lipcu 1937 roku został mianowany szefem sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, zaś w maju 1938 roku pomocnikiem szefa Sztabu Generalnego Armii Czerwonej. W 1940 roku po zmianach personalnych w kierownictwie sił zbrojnych (powodem zmian była wojna z Finlandią – zob: wojna zimowa 1939-1940), Zacharow został przeniesiony na szefa Sztabu do nowo utworzonego Odeskiego Okręgu Wojskowego. Po ataku Niemiec na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku, Zacharow w stopniu generała majora objął funkcję szefa sztabu nowo sformowanej 9 Armii, utworzonej z wojsk Odeskiego Okręgu Wojskowgo. Następnie był szefem sztabu Ukraińskiego 2 Frontu, a później Frontu Zabajkalskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej kierował Akademią Sztabu Generalnego. W styczniu 1949 roku zastąpił na stanowisku szefa wywiadu wojskowego GRU Nikołaja Trusowa i zarazem został zastępcą szefa sztabu generalnego. Z obydwu stanowisk został zdjęty w 1952 roku, jego miejsce na stanowisku szefa GRU zajął Michaił Szalin.

Po śmierci Józefa Stalina w marcu 1953 roku, Zacharow spychany był na coraz niższe stanowiska w hierarchii wojskowej, ale w maju 1954 roku został mianowany dowódcą Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a następnie grupy wojsk stacjonujących w Niemieckiej Republice Demokratycznej. W 1959 roku awansowany na marszałka Związku Radzieckiego i w 1960 roku mianowany szefem Sztabu Generalnego. Stracił to stanowisko w 1963 roku, w ramach zmiany w radzieckim kierownictwie polityczno-wojskowym po Kubańskim Kryzysie Rakietowym. W marcu 1963 roku powierzono mu ponownie komendę Akadamii Sztabu Generalnego. Później Zacharow brał udział w spisku przeciwko Nikicie Chruszczowowi i po jego obaleniu w październiku 1964 roku, przywrócono mu stanowisko szefa Sztabu Generalnego, które zajmował do września 1971 roku. Zmarł cztery miesiące później, w 1972 roku.