Memnon z Rodos

Z Wikipedii

Memnon z Rodos – (ok. 380 - 333. p.n.e.) starozytny dowódca wojskowy najemników greckich.

Dowodził najemnikami greckimi z ramienia króla perskiego Dariusza III Kodomana mając za zadanie powstrzymać inwazję macedońskich wojsk Aleksandra Wielkiego na perskie satrapie w Azji Mniejszej. Początkowo odznaczył się w walce z wojskami macedońskimi, które w latach 337/336 przeprawiły się do Azji. W obliczu inwazji głównych sił macedońskich zalecał pozostałym dowódcom perskim – satrapie Lidii i Jonii Spitridatesowi, Arsitesowi, zarządcy Frygii oraz Arsamesowi, Reomitrasowi i in. taktykę spalonej ziemi. Nastepnie brał udział w bitwie nad rzeką Granikos w roku 336. W oddziale jazdy perskiej, usiłującej preszkodzić siłom Aleksandra w przeprawie sił Aleksadnra walczył wraz z swymi synami. Po przegranej bitwie nad rzeką Granikos, król Dariusz III po tym, jak zapewnił sobie lojalność Memnona przez biorąc na swój dwór jego żonę i dzieci jako zakładników, oddał w jego ręce dowództwo nad perskimi wojskami w Azji Mniejszej i tamtejszą flotą. Memnon przygotował do obrony miasto Halikarnas, w którym stacjonowała spora załoga nejmników i żołnierzy perskich. W toku oblężenia siłom macedońskim udało się sforsować część murów miejskich. Obrońcy wybudowali z cegieł mur wewnętrzny, ten jednak był zagrożony przez machiny oblężnicze Macedończyków. Wówczas Memnon ze współdowodzącym Orontobatesem zdecydowali opuścić miasto i wycofać się do umocnionych fortec. Zdobyte miasto Aleksander zrównał z ziemią (por. tamże, 1,22-23) Wówczas Memnon postanowił wykorzystać perską przewagę na morzu i przenieść działania wojenne do Macedonii i Grecji, zmuszając tym Aleksandra do odwrotu. (por tamże 2,1) Dzięki zdradzie zdobył wyspę Chios i większość miast na wyspie Lesbos za wyjątkiem ważnego miasta Mytilene. Rozpoczął wówczas blokadę Mityleny, jednak w trakcie przedsięwzięcia zachorował i zmarł. Na łożu śmierci Memnon przekazał dowództwo swemu siostrzeńcowi Farnabazosowi. Śmierć Memnona unicestwiła plany ataku perskiego na Mecodonię, który mógł mieć kluczowe znaczenie dla wyniku wojny z Aleksandrem.